Na een drukke en gezellige zomer beginnen mijn weekenden weer wat leger te worden. Hoe erg ik ook heb genoten van het seizoen, ik ben blij dat we weer wat meer binnen gaan leven. De laatste jaren kan ik de herfst steeds meer waarderen. Fijn binnen met de kaarsjes aan en de regen tegen het raam. Dit is ook het moment om het grafje van Saar op te frissen. In de zomer kom ik minder vaak bij Saar, terwijl het weer het eigenlijk juist vaker toelaat. Toch voel ik mij dan vaak niet fijn op de begraafplaats. De droogte, de warmte en de leegte komen te dichtbij. Geen meisje dat in het zwembad in de tuin speelt, maar een graf vol dorre plantjes.
Inmiddels kan ik op pad om wat nieuwe plantjes te halen voor bij Saar, lopen we de mooie route op de begraafplaats weer vaker en fiets ik uit mijn werk wat regelmatiger langs. Lang heb ik mij schuldig gevoeld wanneer ik een tijd niet bij Saar kwam. De laatste tijd is dat gevoel minder aanwezig. Hoewel ik fysiek niet zo vaak langsga als dat ik zou willen, betekent dit niet dat ik niet aan haar denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Geen zware gedachten, maar gewoon gedachten vol liefde. Liefde voor Saar.
Met de intrede van de herfst ga ik weer op pad. Met een mandje vol bloemetjes fris ik de boel op, om vervolgens weer vaker fysiek bij onze lieve Saar te zijn. Bij een graf vol mooie plantjes.
Over Tamara
Tamara (1995) is samen met haar man Robin ouders van Saar* (23-12-2020) , Gijs (2022) en Noor (2024). Woont al ruim negen jaar in Tilburg maar blijft altijd die ene van boven de rivieren. In de nieuwe versie van zichzelf zijn verdriet en vreugde onlosmakelijk met elkaar verbonden.