Blog

Ik heb iets met cijfers en mooie datums. 11 augustus 2011 is een prachtige datum om voor het eerst moeder te worden. Drie dagen voordat ik ben uitgerekend.

Om 00.45 uur op 11 augustus 2011 werd ons meisje geboren. Een kamer vol paniek en artsen. Een huilende Niels naast mij. Er wordt van alles geroepen: “beademen, haal de neonatoloog,” “reanimeren, bel vervoer,” “adem ruis links.” Alles ging langs mij heen terwijl ik gehecht werd.

Wekelijks krijg ik een update van de zwangerschap app op mijn telefoon. Het kindje in mijn buik is al compleet staat er. Hij moet alleen nog groeien. Zo’n 28 centimeter en 500 gram zal hij nu ongeveer zijn. Kleine haartjes beginnen te groeien op zijn hoofdje en er zijn zelfs al wimpertjes.

Ik lees verder.

“Wacht maar tot hij daarmee wappert! Je verdrinkt in die enorme kijkers als je hem eenmaal in armen hebt.” Waarom blijf ik dit lezen?

Elf jaar geleden kregen we de sleutels van ons huis. Ons eerste echte huis in een nieuwe en jonge wijk. Veel te groot voor ons tweeën. Maar een half jaar daarvoor was ik gestopt met de pil, dus kom maar op dachten we. We verdeelden de kamers. Een slaapkamer voor ons. Een kamer voor het neefje dat regelmatig bij ons was. Een logeerkamer voor familie uit het buitenland. Een hobbyzolder. En een lege kamer. Speciaal voor dat kindje dat we zo graag willen.  

Het babyblauw komt me tegemoet, de zoetigheid verblindt mijn ogen. Jarenlang zat jouw kamer op slot, net of ik wilde dat de tijd daar niet zou ontsnappen. Alsof het openen van deze deur alle verdriet weer naar buiten zou laten stromen en alle heftige gevoelens in een klap weer in de lucht zouden hangen. Het was voor mij een belastende kamer, een kamer die ik ook wilde koesteren.  

Druk met overleven. Dat was ik en ben ik nog steeds.

Toen Sue stil geboren werd, was ik letterlijk heel druk met overleven. Het figuurlijke overleven volgde later. Na een langdurige bevalling liet de placenta niet los. Ik verloor in weinig tijd vier liter bloed en werd met spoed naar de operatietafel gebracht. Twee momenten zijn mij sterk bijgebleven. Het moment dat artsen mij nog snel een paar vragen stelden: ‘Ben je al eens geopereerd? Ben je weleens onder narcose geweest?’ En dat ik door vier man uit het ziekenhuisbed werd getild naar de operatietafel.

Het spreekuur loopt uit. We nemen plaats in de wachtkamer twee. Ik ben een beetje opgelucht. In deze wachtkamer zitten niet alleen vrouwen met bolle buiken. De aanblik van vrouwen in blijde verwachting die nog eens over hun buik wrijven, vind ik steeds lastiger worden. Niet dat ik het ze misgun, maar ik had ook zo graag een zorgeloze zwangerschap gehad. En nog veel liever een gezond kind in mijn armen straks…

‘Het leven heeft van mij gewonnen’. Dit is het eerste wat ik zei toen Juliëtte was overleden. Het leven dat ik tot dan toe altijd zo mooi had gevonden, leek een spel met mij te hebben gespeeld. Een oneerlijk spel en een spel waar ik niet eens een kans van kreeg om te kunnen winnen. Het werd voor mij ingevuld en voor mijn gezin.

Ik sta met mijn moeder bij haar grafje. Ze ligt onder een boom in het bos. De herfst heeft het bos overgenomen. Alles is bedekt met een laagje bladeren en eikels. De schelpen die we van het strand meenamen, verdwijnen langzaam in de aarde. Het is oké. Het aangeharkt houden van haar grafje brengt haar niet terug. Er hoeft niet meer dag en nacht een kaars te branden zodat ze niet in het donker ligt. Ze is er niet meer. Al bijna tien maanden lang niet.