Blog

“Mag ik iets zeggen?”

Ze keek op van de foto’s die ik haar met bonkend hart had toevertrouwd. Niet alleen de foto’s van Jasmijn, maar ook die van Tijgertje. De foto’s die ik nooit met anderen deel omdat ze te intiem zijn. En omdat ik altijd bang ben voor de reacties. Tijgertje was zo anders dan haar grote zus Jasmijn en haar kleine broertje Quinten. Ze was zo klein. Niet zachtroze, maar dieprood. Volmaakt maar nog niet volledig af. Kwetsbaar. Zo van mij. Zo’n mooi kindje. Zo’n prachtig gezichtje. Als ik nu af en toe naar haar foto’s kijk ben ik iedere keer weer ontroerd door haar schoonheid.

Dat was anders toen ze net geboren was… Haar aanraken durfde ik nauwelijks, bang om haar tere huidje te beschadigen. Naar haar kijken deed me zo afgrijselijk veel pijn. Weer een kindje dood. Het was bijna ondragelijk wreed. Bovendien, de bevalling was heel zwaar geweest.

Soms als ik het nieuws lees komt het heel hard binnen. Meestal neem ik het nieuws ter kennisgeving aan, soms lees ik nog wat verder, maar vanmiddag lees ik nieuws dat mijn hart letterlijk in stukken scheurt. Een moeder heeft haar driejarige kindje alleen thuis gelaten zonder eten of drinken. Het kindje sterft een eenzame dood. Ik schrik van het nieuws, wat voor beest moet je zijn om je hulpeloze kind alleen thuis te laten verhongeren. Een monster in mijn ogen.

Wat moet dit meisje bang en eenzaam zijn geweest. Wat is het leven toch ontzettend oneerlijk. Mijn lieve mooie Juliëtte* zou ook drie zijn geweest op dit moment. Wat zou ik er veel voor over hebben om haar nog één dag in mijn leven te mogen hebben, om haar te knuffelen en te vertellen hoeveel ik van haar hou. We hadden haar een prachtige toekomst te bieden vol met liefde.

Ik verstop mij al dagen, weken. Ik ren en ren en ren zonder erbij neer te vallen. Ik zorg, knuffel en troost. Val en sta op en ga weer door. De aanloop naar Sinterklaas vraagt veel van mij. Het zware gevoel begint al met de intocht en het is pas klaar als het 1 januari is. Bij de intocht loop ik naar buiten met mijn vier prachtig levende kinderen. Hun wangen zijn rood en ze lachen continue. Ik hoor ze hard roepen om Sinterklaas en even later vaart hij voorbij. Jassen aan en rennen… het dorp in om nog een glimp van Piet en Sint op te vangen. Ik voel mij ‘wattig’ deze dag. De lieve vrolijke snoetjes maken dat ik mee ga in hun enthousiasme maar dan plots, heel plots overvalt het mij. Juliëtte zou dit jaar drie zijn. Een leeftijd waarop je je echt beseft dat Sint en Piet binnen komen. De warme tijd waarin het gezellig is en de pepernoten en chocolade je om de oren vliegen.

En ja, ik maak het gezellig thuis.

De wens was er nog steeds na ons stil geboren meisje. De wens om ooit wél een kindje in de box te horen brabbelen, huilen desnoods. Die slapeloze nachten zou ik allemaal voor lief nemen. Niets liever dan dat. Alleen de weg er naartoe bracht mij al in complete angst en paniek. En dan moest het natuurlijk ook nog maar lukken. Wat nu als dit het was? Alleen te moeten leven met dit immens grote verdriet en gemis van onze kleine Sue. Niet ooit die zonneschijn na alle regen te mogen ervaren…

Ik ben mijn dagen in rouw gaan vullen met googelen. Veel vragen heb ik ingetikt. ‘Wanneer weet je het als je klaar bent voor een volgende zwangerschap na een stilgeboren kindje?’ ‘Wat zijn de risico’s op weer een stilgeboren kind?’ Ontelbaar veel forums ben ik gaan doorspitten. Alsof ik daar het antwoord op mijn vragen of de handleiding ‘Hoe nu verder als sterrenmama?’ zou gaan vinden…

Mijn oudste zusje overleed tijdens de bevalling
Ik ben geboren 15 jaar na haar geboorte en overlijden. Maar ze was er altijd, ons oudste zusje, dat nooit ouder kon zijn dan ik, omdat ze tijdens de bevalling is overleden. Ze had geen naam, geen gezichtje. Niemand heeft haar gezien, behalve mijn vader en de man die mijn vader hielp haar in een doosje te begraven. Het was een flinke baby, vertelde mijn moeder: 9 pond. En mijn vader zei dat ze mooi was en een wolk van een kind. Maar ze huilde niet, ze opende haar oogjes niet, ze bewoog niet. 

Ze werd geboren en mijn moeder zag nog net de billetjes van mijn zusje, voordat haar dochtertje werd weggedragen. Ze heeft haar nooit gezien, niet vastgehouden. Dat was beter zei de non in de vroedvrouwenschool, dan zou ze zich er ook niet aan hechten en er niet van gaan houden.

Geen BSN
De thee staat klaar naast mijn opengeklapte laptop. Ik heb de WOZ-waarde gecheckt en de jaaropgaven liggen naast mij. Ergens vind ik het een feestje om aan het einde van het programma te zien hoeveel geld wij terugkrijgen. Maar weet dat de vraag hoeveel kinderen wij hebben altijd weer een klap in mijn gezicht is.

Ik check alles en daar komt de vraag. Had u of uw partner een kind dat geboren is na 1999? Ik zie Ferres naam, geboortedatum en BSN, Lif en Sef volgen. Ik baal. Hoe moeilijk is het om het systeem zo aan te passen dat Fiene er ook bij staat? Misschien in het grijs of met overleden erbij. Maakt mij niet uit hoe, als ze er maar bij staat.

Vakantie voor ernstig zieke kinderen
Met een brok in mijn keel kijk ik naar de uitzending van Five Days Inside met Beau van Erven Dorens. In deze aflevering biedt Villa Pardoes zieke kinderen en hun gezinnen een vakantieweek aan bij de Efteling. Als Lev was blijven leven zouden wij hier misschien ook een week vakantie mogen vieren. Samen met andere gezinnen met een ernstig ziek kind. Ze vinden steun bij elkaar en beleven een prachtige week.

Een prachtige week in een onzeker leven. Een leven met een ziek kind dat vele behandelingen moet ondergaan en misschien wel niet lang meer te leven heeft. Onze zoon had een hele ernstige afwijking aan zijn hersentjes en ruggetje. Vele operaties zouden noodzakelijk zijn en ook na operaties zou de kwaliteit van zijn leventje minimaal kunnen zijn.

Feest en verdriet
Ik hang de slingers op, Niels blaast de ballonnen op en gooit ze één voor één op de grond. We halen de driewieler van de vliering en pakken hem zorgvuldig in. Het huis wordt steeds gezelliger en kleurrijker. Ik neem in mijn hoofd de planning voor morgen nog even door.

Het wordt een drukke dag. Sef mag afzwemmen voor zijn B-diploma en Ferre wordt al weer twee. Taart ophalen, broodjes kopen en geld pinnen voor de oppas. Ik voel dat het fijne gevoel uit mijn lijf wegebt en dat ik overvallen word door een stortvloed van verdriet. De tranen lopen langs mijn wangen en ik voel mij intens moe worden. Ik mis haar, ik mis haar zo. Fiene zal nooit haar zwemdiploma halen, zal nooit echt twee worden. Ik kan haar nooit meer knuffelen, nooit meer vasthouden en haar nooit meer vertellen hoeveel ik van haar houd.