Blog

Wat is hij mooi!
De verpleegkundige zegt dat we Tijn gaan ophalen. We lopen mee en zien Tijn in zijn mandje liggen. Een litteken van de obductie op zijn schedeltje, maar wat is hij mooi! Het is de laatste dag dat we hem kunnen zien en vasthouden. Ik til zijn oogleden even op en zie zijn blauwe oogjes. Dan pak ik het mandje op en we lopen door de centrale hal naar buiten. Het liefst wil ik hem aan iedereen laten zien, maar voordat we opstonden heeft de verpleegkundige het dekentje al over zijn hoofdje gedaan. Toch doe ik het buiten af. Ik wil Tijn de buitenwereld laten zien.

Onderweg
We rijden in de auto, Tijn op schoot in zijn mandje, naar het crematorium. Geen Maxi-Cosi achterin. Dit is de laatste dag dat ik zijn lieve voetjes zie, zijn koppie kan kussen. En dat ik Tijn nog even vast kan houden. Straks ben je er echt niet meer…

Kasten opruimen
Afgelopen weekend stond ik de kledingkast van onze zoon uit te mesten. Geïnspireerd door Marie Kondo op Netflix vouwde ik al zijn kleding op tot kleine pakketjes en zette die rechtop in de lades. Hij keek er eens goedkeurend naar. Ja, zo kon hij zelf alles goed vinden, zonder de hele stapel eerst op de grond te hoeven leggen (en te laten liggen). We waren samen best tevreden over onszelf en hij sprak de wijze woorden: ‘Jij vindt het leuk he mama, om kasten op te ruimen’.

Verlieskast
Kasten opruimen… ik slikte even en dacht aan de kast die ik al drie jaar lang aan het opruimen ben. Mijn ‘Verlieskast’. Vind ik het leuk om die op te ruimen? Leuk niet nee, nodig wel.

“We kunnen nog wel een rondje rijden hoor”, zei mijn Lief, toen we op 2 juni de straat in reden. Ik zou voor het eerst naar huis gaan, zonder Ivy maar mét gebroken hart. “Nee Lief”, zei ik,“ik moet toch een keer naar huis.” Stilletjes hoopte ik dat we geen van de buren tegen zouden komen, want wat moest ik tegen hen zeggen als ze nu vroegen of alles goed ging?

Op 31 mei 2018 om 21.47 uur is Ivy ter wereld gekomen. Trots, dat was het eerste wat ik voelde toen ik mijn kleine meisje in mijn armen kreeg. Ik weet nog dat ik dacht: wow, is ze echt al zo groot? Ik had niet verwacht dat een baby van 24 weken (en 1 dag) al 33 centimeter zou meten.

Goedbedoelde adviezen
“Word maar snel weer zwanger.” Het is een van de goedbedoelde adviezen uit mijn omgeving. Mensen weten niet wat ze daarmee zeggen. Het is alsof het even niet goed is gegaan, maar dat het volgende keer wel ‘lukt’. Dat ik dít kind verloren heb, komt niet altijd over.

Tíjn komt niet meer terug en dáár heb ik verdriet over.

Mensen proberen je moed in te spreken, kracht toe te wensen en soms op te fleuren. Maar het verdriet mag er zijn, de kracht mag af en toe ontbreken en het is vooral een kwestie van het ondergaan van emoties. Woorden doen er dan niet altijd toe of lijken misplaatst. De bedoeling is goed, moet ik maar denken. Toch raakt het me elke keer, het steekt als er gezegd wordt: ‘Straks zal het wel beter gaan, wanneer je weer zwanger bent.’ Hiermee wordt niet gedacht aan Tijn. En dát doet pijn.

Vandaag zijn we 1 jaar getrouwd. Onze trouwdag lijkt als de dag van gisteren maar voelt ook als een totaal ander leven. Op die fantastische dag lachte het leven ons toe. We vonden elkaar midden in Afrika en wisten vanaf de eerste dag dat het goed zat. Precies 2,5 jaar na die eerste ontmoeting, op een stralende zomerdag, gaven we elkaar het ja-woord ten overstaan van onze families en vrienden. Nog geen maand later ontdekte ik dat ik zwanger was. Het leven was mooi. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond.

Weer naar buiten
Na het overlijden van mijn kindje voelde het alsof ik opnieuw moet leren leven. Het leven ging door, zomaar vanzelf. Ook al voelde het alsof mijn eigen leven voorbij was en tot stilstand was gekomen. Ik vond het erg moeilijk om weer stapjes in de wereld te zetten, buiten mijn eigen vertrouwde en veilige “thuis-coconnetje”. Ik voelde me zo kwetsbaar en niet klaar om ooit weer de wereld tegemoet te treden. In de buitenwereld ben je kwetsbaar, daar kun je mensen tegenkomen. Mensen die weten wat er is gebeurd, maar ook mensen die ik langere tijd niet heb gezien of gesproken. Mensen die weten dat ik zwanger was en die verwachten je met een kinderwagen te zien. Mensen die niet weten dat ik zwanger was. Was ik bang voor die mensen? Vast niet. 

Kwetsbaar
Waarom was ik dan toch zo bang om weer naar buiten te gaan? Als ik nu terugkijk naar de eerste tijd na het overlijden van ons zoontje Arthur was ik vooral bang dat ik niet wist hoe ik zou moeten reageren.

Een jaar zonder Sue
Het allermooiste en allerbeste dat ons is overkomen. Dat ben jij. Het is precies een jaar geleden dat je geboren werd, lieve Sue. We zijn door jouw komst voor het eerst papa en mama geworden. Het meest prachtige cadeau dat jij ons ooit hebt kunnen geven. We hebben je een jaar geleden op deze dag, en de dagen die daarop volgden, zo veel als mogelijk was vastgehouden, geknuffeld, kusjes gegeven en tegen je gekletst. We hebben de meest prachtige foto’s samen met jou gemaakt. Allemaal ergens in de hoop dat dit alles toch niet waar zou zijn. Dat het één grote en heel slechte film zou zijn. Dat het uiteindelijk allemaal wel goed af zou lopen of goed zou komen. Maar dat deed het niet. Je bleef stil…

Slechte film
Op deze dagen, naar jouw geboortedag toe, lijkt het wel alsof de wond die langzaam aan het helen was, weer volledig wordt opengerukt. Alle emoties van toen: de angsten en het heftige verdriet – ze lijken weer vrij spel te krijgen. 

De dood van Juliëtte heeft het perspectief op het leven compleet veranderd. Mijn leven, ons leven, is nooit meer hetzelfde gebleken na de dood van Juliëtte. Bergen lijken hoger te zijn, maar andere bergen zijn volledig verdwenen. 

Bevangen door verdriet
Ik worstel vaak met mijn vertekend wereldbeeld. Waar andere mensen een overlijden als ‘jong’ zouden typeren vind ik dat overlijden opeens oud… Het is geen eerlijke gedachte, ieder overlijden komt te vroeg. Ik raak bevangen door andere heftige overlijdens en vind het moeilijk om hieruit te komen. Het lijkt mij soms naar de keel te grijpen, het verdriet van anderen… Het kan mij bevangen, het gevoel oproepen van het enorme gemis van Juliëtte. De pijn die ik voel, de radeloosheid. Afgewisseld met de paniek, de volledige stilte en om vervolgens weer overvallen te worden door het intense gemis.