Blog

Mijn oudste zusje overleed tijdens de bevalling
Ik ben geboren 15 jaar na haar geboorte en overlijden. Maar ze was er altijd, ons oudste zusje, dat nooit ouder kon zijn dan ik, omdat ze tijdens de bevalling is overleden. Ze had geen naam, geen gezichtje. Niemand heeft haar gezien, behalve mijn vader en de man die mijn vader hielp haar in een doosje te begraven. Het was een flinke baby, vertelde mijn moeder: 9 pond. En mijn vader zei dat ze mooi was en een wolk van een kind. Maar ze huilde niet, ze opende haar oogjes niet, ze bewoog niet. 

Ze werd geboren en mijn moeder zag nog net de billetjes van mijn zusje, voordat haar dochtertje werd weggedragen. Ze heeft haar nooit gezien, niet vastgehouden. Dat was beter zei de non in de vroedvrouwenschool, dan zou ze zich er ook niet aan hechten en er niet van gaan houden.

Geen BSN
De thee staat klaar naast mijn opengeklapte laptop. Ik heb de WOZ-waarde gecheckt en de jaaropgaven liggen naast mij. Ergens vind ik het een feestje om aan het einde van het programma te zien hoeveel geld wij terugkrijgen. Maar weet dat de vraag hoeveel kinderen wij hebben altijd weer een klap in mijn gezicht is.

Ik check alles en daar komt de vraag. Had u of uw partner een kind dat geboren is na 1999? Ik zie Ferres naam, geboortedatum en BSN, Lif en Sef volgen. Ik baal. Hoe moeilijk is het om het systeem zo aan te passen dat Fiene er ook bij staat? Misschien in het grijs of met overleden erbij. Maakt mij niet uit hoe, als ze er maar bij staat.

Vakantie voor ernstig zieke kinderen
Met een brok in mijn keel kijk ik naar de uitzending van Five Days Inside met Beau van Erven Dorens. In deze aflevering biedt Villa Pardoes zieke kinderen en hun gezinnen een vakantieweek aan bij de Efteling. Als Lev was blijven leven zouden wij hier misschien ook een week vakantie mogen vieren. Samen met andere gezinnen met een ernstig ziek kind. Ze vinden steun bij elkaar en beleven een prachtige week.

Een prachtige week in een onzeker leven. Een leven met een ziek kind dat vele behandelingen moet ondergaan en misschien wel niet lang meer te leven heeft. Onze zoon had een hele ernstige afwijking aan zijn hersentjes en ruggetje. Vele operaties zouden noodzakelijk zijn en ook na operaties zou de kwaliteit van zijn leventje minimaal kunnen zijn.

Feest en verdriet
Ik hang de slingers op, Niels blaast de ballonnen op en gooit ze één voor één op de grond. We halen de driewieler van de vliering en pakken hem zorgvuldig in. Het huis wordt steeds gezelliger en kleurrijker. Ik neem in mijn hoofd de planning voor morgen nog even door.

Het wordt een drukke dag. Sef mag afzwemmen voor zijn B-diploma en Ferre wordt al weer twee. Taart ophalen, broodjes kopen en geld pinnen voor de oppas. Ik voel dat het fijne gevoel uit mijn lijf wegebt en dat ik overvallen word door een stortvloed van verdriet. De tranen lopen langs mijn wangen en ik voel mij intens moe worden. Ik mis haar, ik mis haar zo. Fiene zal nooit haar zwemdiploma halen, zal nooit echt twee worden. Ik kan haar nooit meer knuffelen, nooit meer vasthouden en haar nooit meer vertellen hoeveel ik van haar houd.

Nog even naar de kapper
Het was 22 december. Ik was ruim 36 weken zwanger van Sue. Ik was klaar met deze zwangerschap, vooral lichamelijk. Ik verlangde naar ons meisje, maar wilde ook heel graag mijn oude lijf terug. Voor wat afleiding maakte ik een afspraak bij de kapper. Voordat ik ging, twijfelde ik nog maar ik ging. ‘Kom op, wie mooi wil zijn’…

Laatste levenstekens
Sue, die de hele zwangerschap al weinig bewoog, had in de kapsalon besloten zich heel vaak om te draaien. Ik werd er een beetje onwel van, maar mijn haren zaten net in de verf… Wat kon ik doen? Concentreren, blijven lachen en je hand op je buik leggen. Misschien werd de kleine daar wel rustiger van. Ik blijf het gevoel hebben dat ze toen in paniek is geraakt… Ergens door. We zullen het nooit weten. Ruim een week later werd Sue stil geboren.

Het is zondagavond. Babet gaat nog even in bad, en ik stap bij haar onder de douche. We spelen met de poppen en ik wieg er eentje onder de douche. Babet wordt op het moment zelfs jaloers op poppen die heel dicht bij mama zijn, dus ze wil ook met mama knuffelen onder de douche. Ik pak haar op, en haar beentjes klemmen zich razendsnel om mijn middel. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder en ik wieg haar onder de zachte ware straal van de douche. Ik sluit mijn ogen.

In een seconde ben ik terug naar vier jaar geleden. Met mijn dikke buik vol van een levende Boris sta ik onder de douche. Ik streel over de ronde vormen op zoek naar voetjes, handjes en zijn rugje. Zachtjes beweegt hij onder mijn aanraking en ik geniet. Ik verlang naar het moment dat hij in armen ligt. Een klein warm lijfje dat zich volledig aan mij en de warme stralen overgeeft.

Wat is hij mooi!
De verpleegkundige zegt dat we Tijn gaan ophalen. We lopen mee en zien Tijn in zijn mandje liggen. Een litteken van de obductie op zijn schedeltje, maar wat is hij mooi! Het is de laatste dag dat we hem kunnen zien en vasthouden. Ik til zijn oogleden even op en zie zijn blauwe oogjes. Dan pak ik het mandje op en we lopen door de centrale hal naar buiten. Het liefst wil ik hem aan iedereen laten zien, maar voordat we opstonden heeft de verpleegkundige het dekentje al over zijn hoofdje gedaan. Toch doe ik het buiten af. Ik wil Tijn de buitenwereld laten zien.

Onderweg
We rijden in de auto, Tijn op schoot in zijn mandje, naar het crematorium. Geen Maxi-Cosi achterin. Dit is de laatste dag dat ik zijn lieve voetjes zie, zijn koppie kan kussen. En dat ik Tijn nog even vast kan houden. Straks ben je er echt niet meer…

Kasten opruimen
Afgelopen weekend stond ik de kledingkast van onze zoon uit te mesten. Geïnspireerd door Marie Kondo op Netflix vouwde ik al zijn kleding op tot kleine pakketjes en zette die rechtop in de lades. Hij keek er eens goedkeurend naar. Ja, zo kon hij zelf alles goed vinden, zonder de hele stapel eerst op de grond te hoeven leggen (en te laten liggen). We waren samen best tevreden over onszelf en hij sprak de wijze woorden: ‘Jij vindt het leuk he mama, om kasten op te ruimen’.

Verlieskast
Kasten opruimen… ik slikte even en dacht aan de kast die ik al drie jaar lang aan het opruimen ben. Mijn ‘Verlieskast’. Vind ik het leuk om die op te ruimen? Leuk niet nee, nodig wel.