Blog

Vakantie voor ernstig zieke kinderen
Met een brok in mijn keel kijk ik naar de uitzending van Five Days Inside met Beau van Erven Dorens. In deze aflevering biedt Villa Pardoes zieke kinderen en hun gezinnen een vakantieweek aan bij de Efteling. Als Lev was blijven leven zouden wij hier misschien ook een week vakantie mogen vieren. Samen met andere gezinnen met een ernstig ziek kind. Ze vinden steun bij elkaar en beleven een prachtige week.

Een prachtige week in een onzeker leven. Een leven met een ziek kind dat vele behandelingen moet ondergaan en misschien wel niet lang meer te leven heeft. Onze zoon had een hele ernstige afwijking aan zijn hersentjes en ruggetje. Vele operaties zouden noodzakelijk zijn en ook na operaties zou de kwaliteit van zijn leventje minimaal kunnen zijn.

Feest en verdriet
Ik hang de slingers op, Niels blaast de ballonnen op en gooit ze één voor één op de grond. We halen de driewieler van de vliering en pakken hem zorgvuldig in. Het huis wordt steeds gezelliger en kleurrijker. Ik neem in mijn hoofd de planning voor morgen nog even door.

Het wordt een drukke dag. Sef mag afzwemmen voor zijn B-diploma en Ferre wordt al weer twee. Taart ophalen, broodjes kopen en geld pinnen voor de oppas. Ik voel dat het fijne gevoel uit mijn lijf wegebt en dat ik overvallen word door een stortvloed van verdriet. De tranen lopen langs mijn wangen en ik voel mij intens moe worden. Ik mis haar, ik mis haar zo. Fiene zal nooit haar zwemdiploma halen, zal nooit echt twee worden. Ik kan haar nooit meer knuffelen, nooit meer vasthouden en haar nooit meer vertellen hoeveel ik van haar houd.

Nog even naar de kapper
Het was 22 december. Ik was ruim 36 weken zwanger van Sue. Ik was klaar met deze zwangerschap, vooral lichamelijk. Ik verlangde naar ons meisje, maar wilde ook heel graag mijn oude lijf terug. Voor wat afleiding maakte ik een afspraak bij de kapper. Voordat ik ging, twijfelde ik nog maar ik ging. ‘Kom op, wie mooi wil zijn’…

Laatste levenstekens
Sue, die de hele zwangerschap al weinig bewoog, had in de kapsalon besloten zich heel vaak om te draaien. Ik werd er een beetje onwel van, maar mijn haren zaten net in de verf… Wat kon ik doen? Concentreren, blijven lachen en je hand op je buik leggen. Misschien werd de kleine daar wel rustiger van. Ik blijf het gevoel hebben dat ze toen in paniek is geraakt… Ergens door. We zullen het nooit weten. Ruim een week later werd Sue stil geboren.

Het is zondagavond. Babet gaat nog even in bad, en ik stap bij haar onder de douche. We spelen met de poppen en ik wieg er eentje onder de douche. Babet wordt op het moment zelfs jaloers op poppen die heel dicht bij mama zijn, dus ze wil ook met mama knuffelen onder de douche. Ik pak haar op, en haar beentjes klemmen zich razendsnel om mijn middel. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder en ik wieg haar onder de zachte ware straal van de douche. Ik sluit mijn ogen.

In een seconde ben ik terug naar vier jaar geleden. Met mijn dikke buik vol van een levende Boris sta ik onder de douche. Ik streel over de ronde vormen op zoek naar voetjes, handjes en zijn rugje. Zachtjes beweegt hij onder mijn aanraking en ik geniet. Ik verlang naar het moment dat hij in armen ligt. Een klein warm lijfje dat zich volledig aan mij en de warme stralen overgeeft.

Wat is hij mooi!
De verpleegkundige zegt dat we Tijn gaan ophalen. We lopen mee en zien Tijn in zijn mandje liggen. Een litteken van de obductie op zijn schedeltje, maar wat is hij mooi! Het is de laatste dag dat we hem kunnen zien en vasthouden. Ik til zijn oogleden even op en zie zijn blauwe oogjes. Dan pak ik het mandje op en we lopen door de centrale hal naar buiten. Het liefst wil ik hem aan iedereen laten zien, maar voordat we opstonden heeft de verpleegkundige het dekentje al over zijn hoofdje gedaan. Toch doe ik het buiten af. Ik wil Tijn de buitenwereld laten zien.

Onderweg
We rijden in de auto, Tijn op schoot in zijn mandje, naar het crematorium. Geen Maxi-Cosi achterin. Dit is de laatste dag dat ik zijn lieve voetjes zie, zijn koppie kan kussen. En dat ik Tijn nog even vast kan houden. Straks ben je er echt niet meer…

Kasten opruimen
Afgelopen weekend stond ik de kledingkast van onze zoon uit te mesten. Geïnspireerd door Marie Kondo op Netflix vouwde ik al zijn kleding op tot kleine pakketjes en zette die rechtop in de lades. Hij keek er eens goedkeurend naar. Ja, zo kon hij zelf alles goed vinden, zonder de hele stapel eerst op de grond te hoeven leggen (en te laten liggen). We waren samen best tevreden over onszelf en hij sprak de wijze woorden: ‘Jij vindt het leuk he mama, om kasten op te ruimen’.

Verlieskast
Kasten opruimen… ik slikte even en dacht aan de kast die ik al drie jaar lang aan het opruimen ben. Mijn ‘Verlieskast’. Vind ik het leuk om die op te ruimen? Leuk niet nee, nodig wel.

“We kunnen nog wel een rondje rijden hoor”, zei mijn Lief, toen we op 2 juni de straat in reden. Ik zou voor het eerst naar huis gaan, zonder Ivy maar mét gebroken hart. “Nee Lief”, zei ik,“ik moet toch een keer naar huis.” Stilletjes hoopte ik dat we geen van de buren tegen zouden komen, want wat moest ik tegen hen zeggen als ze nu vroegen of alles goed ging?

Op 31 mei 2018 om 21.47 uur is Ivy ter wereld gekomen. Trots, dat was het eerste wat ik voelde toen ik mijn kleine meisje in mijn armen kreeg. Ik weet nog dat ik dacht: wow, is ze echt al zo groot? Ik had niet verwacht dat een baby van 24 weken (en 1 dag) al 33 centimeter zou meten.

Goedbedoelde adviezen
“Word maar snel weer zwanger.” Het is een van de goedbedoelde adviezen uit mijn omgeving. Mensen weten niet wat ze daarmee zeggen. Het is alsof het even niet goed is gegaan, maar dat het volgende keer wel ‘lukt’. Dat ik dít kind verloren heb, komt niet altijd over.

Tíjn komt niet meer terug en dáár heb ik verdriet over.

Mensen proberen je moed in te spreken, kracht toe te wensen en soms op te fleuren. Maar het verdriet mag er zijn, de kracht mag af en toe ontbreken en het is vooral een kwestie van het ondergaan van emoties. Woorden doen er dan niet altijd toe of lijken misplaatst. De bedoeling is goed, moet ik maar denken. Toch raakt het me elke keer, het steekt als er gezegd wordt: ‘Straks zal het wel beter gaan, wanneer je weer zwanger bent.’ Hiermee wordt niet gedacht aan Tijn. En dát doet pijn.