Drieënhalf jaar geleden en nog steeds doet het pijn. Ik mis je en ik wil dat je bij me bent. Bij ons. Drieënhalf jaar geleden, en nog steeds vraag ik me dagelijks af hoe het zou zijn, hoe jij zou zijn. Met je zachte krullen en oogjes die zo op die van je vader lijken.
Dichte oogjes, want open zag ik ze nooit.
“Kun jij 5 september?” appt een van mijn beste vriendinnen. We proberen al maanden een afspraak te maken. Kinderen, werk, familie, gezondheid, vakantie, telkens is er wat. Ik kijk in mijn agenda. 5 september is vrij. “Ja ik kan”, stuur ik enthousiast terug, “Gezellig!”.
Pas half augustus dringt het tot me door. 5 september. Dat is de geboortedag van Benthe! Hoe heb ik op die dag een afspraak kunnen maken?!
Zondag vierden we de verjaardag van onze oudste twee dochters. Onze derde dochter Fleur zou ook in deze periode jarig zijn geweest. Als alles goed was gegaan. We waren nog niet toe aan een feestje, maar onze meiden verdienden wel een feestje. En dat betekent vrienden en familie weer zien. Bij iedere binnenkomst zie ik ze denken: is ‘het onderwerp’ nog actueel of kan ik er beter niks over zeggen?
Samen zitten we op de bank. We zijn beland in een zinloze discussie. Ons leven is druk en hectisch: 2 kleine kindjes, 2 pittige banen, een sociaal leven en klaar staan voor onze beide families. Allebei zijn we moe en misschien wat sneller geprikkeld dan normaal. Sander is er klaar mee en zet de televisie aan. Nietsvermoedend vallen we in het begin van een programma op de NPO: Hoe bevalt Nederland. Het gaat over de 20 weken echo. We blijven kijken.
De spiegel in de badkamer is beslagen van het douchen. Ik zie mezelf wazig door het vocht. Moe na een verschrikkelijke nacht. Met mijn natte handdoek wrijf ik erover. Ik hoor het stemmetje van mijn moeder in mijn achterhoofd. “Niet de spiegel schoonwrijven met de handdoek dan krijg je strepen!”.
Ik was achttien weken zwanger van onze dochter Sue toen mijn lief en ik op pad gingen naar een grote babywinkel. Er was van alles te koop, maar wat had je echt nodig? Al gauw verloor ik mij tussen de vele babykleertjes en – spulletjes.
In de auto bedenk ik wat ik kan verwachten. Ik zie een soort picknickmandje voor me, van riet en een geruite binnenbekleding. Of het wordt een kistje. En hoe groot zou het eigenlijk moeten zijn?
Dan voel ik ineens een trapje onderin mijn buik. Mijn lieve Tijntje.