Het overlijden van je baby is met geen ander verlies te vergelijken. Het is helaas zo dat er maar weinig mensen de diepe gevolgen van het verlies van een baby begrijpen. Ouders plannen, vaak al vanaf het prille begin van hun zwangerschap, hun leven rond hun baby. Door het overlijden verdwijnen op een heel pijnlijke manier ook alle toekomstverwachtingen.
Er zijn nog zo weinig herinneringen die ouders kunnen delen met anderen. Bij het verlies van volwassene wordt er gezamenlijk gerouwd door het ophalen van herinneringen. Bij een baby kan dat niet. In het verdere leven kunnen mijlpalen pijnlijk herinneren aan wat er niet meer is en hoe het zou zijn geweest. Het eerste lachje, het eerste hapje, de eerste stapjes, de eerste dag op school, het wisselen van de eerste tand, de eerste zwemles, de groep 8 musical; ze zullen er nooit komen. Ouders fantaseren over hoe hun kind zou zijn geweest als het was blijven leven.
Waarom is de rouw om het overlijden van een baby zo onvergelijkbaar diep? Vaak merken ouders dat het praten over hun overleden baby ongemak veroorzaakt bij mensen. Het onderwerp wordt vermeden. Hoe pijnlijk is het als de naam van je baby niet meer genoemd wordt, waardoor het lijkt of de wereld is vergeten dat je kind er ooit is geweest.