“Ik wil graag dat je je ogen sluit en teruggaat in de tijd, naar het moment dat we vandaag behandelen,” zegt Angela, mijn psycholoog.
Ik vertel haar hoe ik geen beweging meer voelde, en hoe ik ergens diep vanbinnen al vermoedde dat Nora was overleden in mijn buik. Onderweg naar het ziekenhuis probeerde ik de situatie te negeren en praatten we over dingen die we in de toekomst met onze dochter zouden doen. Dingen waarvan ik, heel stiekem, voelde dat ze niet meer zouden gebeuren.
Ik vertel haar over de kamer op de afdeling verloskunde, waar we een echo kregen. Dé echo die bevestigde wat ik al aanvoelde: het meisje dat zo veilig en warm in mijn buik zat, was overleden.
Ze vraagt me de situatie te omschrijven en ik kan de kamer in detail voor me halen, alsof ik er weer ben. De lamp gaat aan en het EMDR-lichtje beweegt van links naar rechts. Ze vraagt me me daarop te concentreren, terwijl ik om de beurt met mijn handen tik – eerst twee keer met mijn rechterhand, daarna één keer met de linker.
Na een poosje zet ze de lamp op pauze en vraagt: “Wat gaat er nu door je heen?”
“Niets,” antwoord ik verward. Ik ben zo gefocust op het tikken en het volgen van het lichtje.
“Goed zo, dat is precies de bedoeling,” zegt ze. Ik zie haar niet, maar ik hoor de glimlach in haar stem.
“Wat is het beeld dat nu de meeste spanning oproept?” vraagt ze.
Ik vertel haar dat het het beeld is van Jan, de verloskundige en mijzelf. Alsof ik vanuit een hoekje van de kamer toekijk. Het moment waarop ik besef dat er geen hartslag meer te zien is. Het moment waarop de grond onder mijn voeten lijkt weg te glijden en de tijd even stil blijft staan.
Het emotioneert me als ik zeg dat ik het allemaal opnieuw zou doen. Elk moment en elke foto die je hebt kunnen vangen in die korte periode, zijn er te weinig. Daarom zou ik willen dat het kon, terug in de tijd, terug naar de zwangerschap. Ik zou van elk moment met haar genieten, van elk klein schopje in mijn buik.
Zelfs naar die week waarin ze stil geboren werd, zou ik teruggaan.
Zelfs als ik wist hoe het zou eindigen, zou ik het allemaal opnieuw doen, alleen maar om haar nog een keer te zien. Om haar nog één keer vast te houden, over haar zachte buikje te wrijven, haar kleine neusje te kussen en elk detail van haar in me op te nemen. Alsof het de laatste keer is, want dat was het.
Kon ik maar echt terug in de tijd.
Over Anita
Anita ('98), al sinds haar 13e gelukkig samen met haar grote liefde Jan, ze is moeder van Nora* en draagt liefdevol de herinnering aan twee kindjes uit miskramen, met de hoop in de toekomst nog eens zoveel liefde te mogen voelen voor een kindje.