“De dood en rouw is in onze cultuur een taboe. Zeg maar dat je niet weet wat je moet zeggen, dat is zoveel mooier dan het er helemaal niet over hebben. Het zorgt voor stilte en die stilte doet ons eenzaam in ons verdriet voelen. Als niemand het over hem heeft, dan doet het nog meer pijn, omdat het lijkt alsof hij nooit bestaan heeft. Onze angst is dat hij vergeten wordt.”

Elles en Peter ontmoeten elkaar in 2003 bij hun studie in Rotterdam. Eerst worden ze vrienden, jaren later slaat de vonk over. “Sindsdien is het dikke mik. Binnen een halfjaar woonden we samen”, vertelt Elles.

Hun verlangen naar kinderen houdt zich jaren op de achtergrond. Elles is er lang niet aan toe, Peter vindt zichzelf “absoluut ongeschikt” als vader. In 2022 begint het bij haar dan toch te kriebelen. Samen praten ze er goed over. “We hebben het zo goed samen, we kunnen het kindje ook iets moois geven”, beseft Peter uiteindelijk.

Binnen vier maanden is Elles zwanger. Ze dromen en fantaseren erop los tijdens de zwangerschap. Peter: “Op een gegeven moment wisten we dat het een jongetje was. We zagen hem al over het strand waggelen met een luiertje, naar een wedstrijd van Feyenoord of naar de speeltuin gaan.”