De kerstdagen zijn voorbij, het nieuwe jaar is aangebroken en ik kan eindelijk ademhalen. Ik vond het moeilijker dan verwacht, al die feestdagen. Alle eerste keren zonder Ella vallen me zwaar. En ondanks dat er naast al het eten en bezoek ook ruimte was voor verdriet, blijft het lastig om de lege kinderstoel aan de eettafel te zien. Die staat daar wel bewust, zodat ze er voor mijn gevoel toch een beetje bij kon zijn deze feestdagen.
Het is verdrietig en mooi tegelijkertijd. Eigenlijk een beetje vergelijkbaar met het afgelopen jaar. De geboorte van Ella is het meest verdrietige en tegelijk ook het mooiste wat me ooit is overkomen. Als ik zou zeggen dat afgelopen jaar me alleen maar ellende heeft gebracht, zou ik haar tekort doen. Ik ben voor het eerst moeder geworden van een heel mooi meisje, maar voel me ook totaal verscheurd van binnen dat ze niet bij ons mocht blijven. Soms heb ik het idee dat die pijn zo diep zit dat er ook een stuk van mezelf is gestorven met haar. Misschien is dat ook wel zo.
Vooral oud en nieuw vond ik lastig. Op Instagram kom je er niet onderuit; alle foto’s en filmpjes met een terugblik op alle hoogtepunten van afgelopen jaar. Mijn jaar heeft al die tijd stil gestaan. Ik was er wel, maar ik deed niet echt mee. Er valt voor mijn gevoel niet zoveel te vieren of terug te blikken. Hoe ik het afgelopen jaar heb overleefd, is me als ik erop terugkijk soms nog steeds een raadsel. Het was ook niet echt een keuze, ik moest wel. Dat ging met heel veel vallen en opstaan. Stap voor stap. En nu zijn we opeens hier, in het nieuwe jaar.
Op oudjaarsdag zijn we bij vrienden gaan eten, maar om 00:00 waren we weer thuis zodat we dit jaar met z’n tweetjes konden afsluiten. Eigenlijk met z’n drietjes, want gevoelsmatig was Ella er toch ook een beetje bij. Ik had een wensballon gekocht die we om 00:00 wilden oplaten, maar door de wind en het andere vuurwerk hebben we dat uitgesteld tot de dag erna.
Op 1 januari schreef ik wensen en berichtjes voor haar op de ballon en lieten we hem omhoog. Dat ik nog nooit een wensballon had aangestoken en onze tuin misschien niet de meest fantastische plek was om dat te doen bleek na 10 minuten wel, want de wind blies de ballon al brandend de boom van de buren in waardoor ik in lichte paniek op m’n sloffen erheen ben gerend om vervolgens een verfrommelde en uitgebrande ballon uit hun tuin te vissen. Het was niet echt een succes. Eerst vond ik dat verdrietig, maar even later kon ik er eigenlijk wel om lachen, ik denk dat Ella dat stiekem ook had gedaan.
Ik wil het jaar eigenlijk helemaal niet afsluiten. Dan voelt het alsof ik verder ga zonder haar. Toch weet ik ook dat Ella met ons mee reist. De tijd of plek maakt niet uit, ze is er altijd.
Over Vera
Vera (‘97) is samen met Danny en woont in Amersfoort. Ze hebben samen 2 dochters, Ella* (‘23) en Charlie (‘24). Vera schrijft over het leven na het verlies van haar dochter.