De eerste weken na het overlijden van Ella was ik in overlevingsstand. Veel dingen deed ik op de automatische piloot, alsof ik verdoofd was. Ik maakte me zelfs elke ochtend op. Dat deed ik daarvoor ook elke dag, dus nu ook. Die routine gaf me houvast.
Pas na een aantal weken voelde ik wat er was gebeurd en wat voor impact dat had op mij, op Danny, op ons leven en op onze toekomst samen. Ik was een pas bevallen vrouw, maar had geen baby om voor te zorgen. Ik durfde niet meer naar buiten, want overal waar ik kwam werd ik geconfronteerd met het feit dat het leven van iedereen gewoon doorging, behalve dat van mij. Het verdriet en gemis waren zo groot dat ik niet meer wist hoe ik verder moest met het leven. Het voelde alsof ik het niet kon dragen, alsof het te groot en te zwaar was.
Iedereen die ik sprak zei me dat die gevoelens erbij hoorden, maar ik voelde me elke dag alleen maar verder afglijden en begon me af te vragen waar het zou eindigen. ‘s Nachts lag ik huilend op de vloer van haar kamertje. Ik wilde zo graag bij haar zijn. Dat verlangen was zo groot dat ik steeds vaker dacht aan mijn eigen dood. Hoe zou het zijn als ik ook dood zou zijn? Dan kon ik eindelijk weer met haar zijn en voor haar zorgen, precies zoals de bedoeling was. Zij heeft mij misschien wel harder nodig dan iedereen hier.
Ik had veel behoefte aan informatie en verhalen van lotgenoten. Ik kocht elk boek wat ik kon vinden over dit onderwerp, knipte artikelen uit tijdschriften en las me suf op elk denkbaar forum. Ik zoog alle informatie in me op, op zoek naar herkenning. Ik vond alleen nergens verhalen van ouders die ook gedachten hadden aan zelfdoding na het overlijden van hun kind. Daarom schrijf ik er vandaag over, omdat ik het toen graag zelf had willen lezen.
Danny was de enige met wie ik er na een tijdje over durfde te praten, ook al kon ik zien dat hij dat heel moeilijk vond. Hij wilde het verdriet bij me wegnemen en het voor me oplossen, maar dat kon natuurlijk niet. Toen ik ook daadwerkelijk ideeën kreeg over hoe ik uit het leven wilde stappen, ben ik naar de huisarts gegaan. De verwijzing naar een psycholoog had ik al gekregen, maar daar kon ik niet direct terecht. Omdat de huisarts het niet vertrouwde, werd ik naar de crisisdienst gestuurd. De conclusie was dat ik een normale reactie had op een abnormale situatie, en niet andersom. Ik werd doorverwezen naar de POP-poli (afdeling voor zwangere vrouwen en moeders met psychische klachten), omdat dat de enige plek was zonder wachtlijst.
Bij meerdere zorgverleners deed ik mijn verhaal. De conclusie was eigenlijk steeds hetzelfde: wat ik voelde was normaal en hoorde erbij. “Jezelf echt om het leven brengen doe je waarschijnlijk niet, je hebt nog genoeg om voor door te gaan.” En daarmee werd er verder niet veel aandacht meer aan geschonken. Het voelde bijna alsof ik moest bewijzen hoe serieus de situatie daadwerkelijk was. Totdat ik bij een psycholoog terecht kwam die zich specialiseerde in psychische klachten rondom zwangerschap, geboorte, trauma en verlies. Daar kon ik praten over mijn donkerste gedachten zonder dat ze werden weggewuifd. We maakten een plan in geval van nood en elke week opnieuw kon ik het weer hebben over de storm in mijn hoofd. Ze zei niet dat het erbij hoorde. En ook niet dat er nog genoeg was om voor te leven. Ze luisterde naar me en erkende de grootheid en zwaarte van het verlies. Door er steeds weer opnieuw over te vertellen, ontstond er weer een beetje ruimte in mijn hoofd en kleurden de zwarte wolken langzaam donkergrijs.
Het heeft me veel tijd gekost om te komen waar ik nu ben. De lucht is nog steeds niet helder, maar het wordt langzaamaan beter. Tijd heelt helaas niet alle wonden; het leven zal misschien nooit meer een 10 zijn, maar met een 7 ben ik ook tevreden. Het verdriet blijft, het verandert alleen van kleur. Vraag hulp als je er zelf niet meer uitkomt. De zoektocht naar de juiste hulp is soms moeilijk, maar niet onmogelijk. Dat het nu misschien dondert en bliksemt, betekent niet dat het altijd zo zal blijven.
Heb je behoefte aan iemand om mee te praten over gedachten aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl of benader jouw huisarts. Zij zijn er voor jou!
Over Vera
Vera (‘97) is samen met Danny en woont in Amersfoort. Ze hebben samen 2 dochters, Ella* (‘23) en Charlie (‘24). Vera schrijft over het leven na het verlies van haar dochter.