Elles en ik zijn samen in de kraamsuite en ik staar naar de mooiste stad van het land, al kan me dat nu totaal niet boeien. Het is druilerig buiten en binnen is het niet beter. Af en aan proberen we te werken aan de organisatorische zaken die nu ineens voor ons liggen. Van geboortekaartjes naar rouwkaartjes en van beschuit met muisjes naar droge plakken cake.
We hebben nog genoeg om over na te denken en om te regelen, maar er zijn ook fases van relatieve rust. We besluiten dit moment te gebruiken om mensen te gaan informeren over de aankomende stille geboorte van ons mannetje. We zien er enorm tegenop om de mensen die we zo liefhebben te moeten vertellen wat wij nu een aantal uur weten, maar het is niet dat we er onderuit kunnen. Niemand wist dat we vandaag naar het ziekenhuis zouden gaan voor de bevalling, maar met 41 weken zit iedereen boven op de telefoon.
Vooraf hadden we een soort bellijst gemaakt. Wie informeren we wanneer. Die volgorde blijft, dus eerst onze ouders ofwel de opa’s en oma’s. Adem in, adem uit. Daar gaan we.
“Ha pa, zijn jullie samen daar? We willen jullie iets vertellen.” We horen de anticipatie in de stemmen aan de andere kant van de lijn. De telefoon gaat op speaker. De opwinding van de aankondiging van de komst van hun kleinzoon is tastbaar.
“Ja, we zijn in het ziekenhuis, maar we hebben geen goed nieuws, vanmorgen hebben we gehoord dat ons zoontje vandaag geboren gaat worden, maar hij is ergens in de laatste 24 uur overleden.”
De stilte en daarna de schok aan de andere kant van de lijn gaan door merg en been. Nog nooit heb ik iets gezegd wat zoveel pijn veroorzaakt. Zelf stort ik ook weer in en stamel: “Zijn naam is Benja.” Het is de allereerste keer dat ik zijn naam hardop uitspreek naar iemand anders dan Elles.
We proberen alles zo goed mogelijk uit te leggen, beloven dat we ze zo goed mogelijk op de hoogte houden van de gebeurtenissen de komende uren en laten onze dierbaren in scherven achter.
Zo volgen er nog een handvol gesprekken met allemaal hetzelfde resultaat. De anticipatie en blijdschap die ineenstort en verandert in ongeloof en pijn. Het zal mij altijd bijblijven. Het is echter ook een enorme blijk van hoe gewenst Benja was en hoe iedereen uitkeek naar hem. Zijn komst en ook zijn stille geboorte hebben veel liefde gebracht, verbondenheid gecreëerd en inzicht gegeven. Zowel op de dag zelf als in de tijd er na. Maar liever hadden we die prijs niet betaald.
Het waren de meest zware gesprekken die ik ooit heb gevoerd, maar ik ben dankbaar dat ik ze mocht voeren met de mensen aan de andere kant van de lijn… Zijn naam is Benja.
Over Peter
Peter van Rheenen (1981), woont samen met Elles (1986) in Schiedam en samen zijn we de trotse ouders van Benja* en Evi. Hij is in 2023 na 41 weken stil geboren nadat hij overleed tijdens de inleiding. Ik schrijf over dit verlies, het gemis en de liefde voor hem die we verweven in onze levens. Terwijl we ook een nieuw normaal vinden waarin we opnieuw leren genieten van onze familie, vrienden, muziek, ons werk en reizen.