Ik ben weer zwanger en het lukt me niet te genieten. Hoe hard ik het ook probeer, het lukt niet. Het is inmiddels vier jaar geleden dat ik zwanger was van mijn eerste kindje. Hij overleed met 34 weken zwangerschap. We weten nog steeds niet waaraan of waarom. Alles ging goed, dachten we.
Het verlies van Ravi neem ik altijd met me mee. Een volgroeide baby, die niet meer leeft. Het gemis is een onderdeel geworden van mijn leven. We eren hem in ons gezin en daarbuiten door hem te blijven benoemen. En met het gemis leef je verder.
Maar een zwangerschap is andere koek. Waar genieten in het dagelijks leven aardig lukt, lijkt het nu wel een doodzonde. Mijn lichaam en geest roepen met alles: “Genieten doe je maar als de baby er is.” En zo voelt het ook. Ik sta in een wachtstand. Hoe graag ik ook wil fantaseren over de tijd met een kleintje in m’n armen, ik kan het niet. Want wie geeft mij op een kaartje dat het goed gaat? Niemand.
Ik hoor je denken, wat ben je negatief… En dat klopt. Normaliter sta ik heel positief in het leven en zie ik altijd de goede dingen. Ze noemden mij Patje Positief. Maar zodra het zwangerschappen betreft, en zeker die van mijzelf, lukt het gewoon niet. En ik heb besloten dat het prima is zo. Het kost mentaal veel energie, en ik ben ook echt een stukje van mezelf kwijt. Maar dat komt wel weer terug. De altijd vrolijke meid is even in winterslaap. Hormonen, verdriet en angst regeren deze negen maanden, en niemand kan daar wat aan veranderen.
Voor mij zijn mijn gevoelens en gedachten heel duidelijk en ik kan ze goed relativeren. Toch lukt het vaak niet om dit over te brengen op anderen, dus daar ben ik maar mee gestopt. Natuurlijk weten de mensen in mijn directe omgeving hoe ik mij voel, en dat is fijn. Maar als iemand vraagt hoe de zwangerschap gaat, reageer ik gewoon met een sociaal gewenst antwoord: “Heel goed!” Iedereen wil ook gewoon graag dat het goed met je gaat, en dat is natuurlijk super lief.
Er is veel veranderd in mijn leven ten opzichte van de zwangerschap van Ravi: een nieuwe baan, een nieuw huis en vriendschappen die zijn veranderd. Maar het gevoel, de angst, en het verdriet blijven precies zoals ze waren. En dat voelt, ondanks de pijn, ook ergens wel goed, bijna vertrouwd.
Ik blijf de afleiding opzoeken, werken en leuke dingen doen. Daardoor gaat de tijd iets sneller. En natuurlijk heb ik nu ook een gezonde dochter rondlopen die voor de nodige afleiding en positiviteit zorgt. Zij geeft mij de kracht om door te gaan. Zij is het bewijs dat mijn lichaam het wél kan. Zij is de enige die mijn zorgen even doet vergeten. Mijn grote geluk. Mijn regenboogkind.
Genieten van de zwangerschap lukt misschien niet, maar zodra de baby er is, zal iedereen het weten. Dan mag iedereen meegenieten van mijn geluk.
Over Patricia
Patricia Vos is 32 jaar en moeder van Ravi Fox* ('21) en Amy Fox ('22) en woont samen met haar vriend en dochter Amy in een nieuwbouwhuis in Waddinxveen. Samen met haar gezin, familie en vrienden probeert ze het leven te vieren. Ze schrijft over de allerlaagste dingen waar zij als moeder met/zonder kind tegenaan loopt of beleeft.