Voorzichtig wordt er aan mijn wang gekriebeld. Er gaat een hand door mijn haar. Ik voel het allemaal, maar ik houd mijn ogen nog even dicht. Eventjes genieten van dit momentje. Al duurt het nooit heel lang.
“Mama…?” wordt er zachtjes in mijn oor gefluisterd. Het gaat steeds een beetje harder. Dan doe ik mijn ogen open en laat ik twee kinderen enorm schrikken. Na dit genietmomentje moet ik naar beneden komen. Er staat beneden namelijk een verjaardagsontbijt klaar en daar hebben de kinderen heel veel zin in. Daarom zeg ik dat ik er zo aan kom. De kinderen gaan alvast.
Ik trek mijn huispak aan en zucht een keer heel diep. Het blijft gek om jarig te zijn. Twee kinderen die heel enthousiast zijn en een lieve man die waarschijnlijk een heerlijk ontbijt met ze heeft gemaakt en cadeautjes heeft gekocht. Maar ik moet er toch ieder jaar even inkomen. Er mist altijd een klein mannetje en dat voel ik op mijn verjaardag weer even wat meer.
Terug naar mijn eerste verjaardag nadat Mees was geboren en overleden.
Zes jaar geleden moest ik mezelf echt mijn bed uit slepen. Een dag die gevierd moest worden, maar ergens had ik enorme spijt dat ik mensen had uitgenodigd. Ik wilde eigenlijk gewoon onder mijn dekbed gaan liggen en er niet meer onder vandaan komen. Daar wachten tot mijn verjaardag voorbij was. Maar ik wist ook wel dat dit niet kon. Er zou een meisje zo teleurgesteld zijn. Ze had zo haar best gedaan op een knutsel, er waren cadeautjes en een lekker ontbijtje. Dus ik moest uit bed.
Diep van binnen wist ik ook wel dat het goed was om op te staan en mijn verjaardag te vieren. En Mees was erbij. Het was zo lief dat op de knutsel van ons meisje een sterretje stond bijvoorbeeld. Maar er was ook een cadeautje namens Mees. Zo mooi en lief. Mees kreeg op deze manier ook een plekje en dat deed me goed. Al vond ik de gehele dag pittig. Uiteindelijk had ik toch een beetje spijt dat ik mijn verjaardag had gevierd.
Terug naar deze verjaardag.
Spijt zal ik vandaag niet hebben. Het is gek om te beseffen wat er met de jaren gebeurt. Inmiddels is er nog een jongetje onderdeel van ons gezin. Maar daarnaast verandert ook het verdriet rondom Mees. Onder het dekbed willen blijven liggen, dat is niet meer wat ik het liefste wil doen op deze dag. Maar er zijn wel momentjes dat ik even aan Mees denk. Zoals nu, terwijl ik mijn huispak aantrek. Nog een diepe zucht en dan loop ik de trap af.
Als ik de woonkamer binnenkom zie ik een gedekte tafel en drie hoopvolle en blije gezichten. Ik kijk nog even naar Mees zijn foto boven de eetkamertafel. Even mijn momentje met hem en nog één diepe zucht. Dan kriebel ik mijn dochter aan haar wang en strijk ik door de haren van mijn zoon. Dan ga ik aan tafel zitten en ben ik helemaal klaar voor deze dag.
Hieperdepiep hoera!
Over Diane
Diane de Ru, getrouwd en moeder van drie kinderen. Ze beschrijft momenten waarin Mees*, haar sterrenzoon, onderdeel van haar leven en gezin is en blijft. In haar blogs wil ze laten zien hoe haar 'nieuwe' leven er na het overlijden van Mees uitziet.