De jaren tellen door. Het is alweer negen jaar geleden dat ik de laatste dagen van mijn zwangerschap van Juliëtte inging. Wat blijf ik tijd toch een ongrijpbaar iets vinden. Ik zie mijzelf nog steeds hoogzwanger de trap op lopen. Ik hoor mijzelf nog tegen mijn moeder zeggen: “Dit meisje voelt zo anders en is zo rustig”. Wat heb ik me tijdens deze zwangerschap ongerust gevoeld. Wat heb ik me ongehoord gevoeld. Ik wist zo goed dat het niet goed was.
De opluchting bij jouw geboorte was in eerste instantie groot. Je was prachtig. Een perfect meisje, 3500 gram en wat keek je helder en wijs uit je ogen. Wat was de werkelijkheid anders. Ieder jaar herbeleef ik alle gebeurtenissen opnieuw en opnieuw. De twijfel, de angst, de realiteit van het leven. Altijd een leven voor en altijd een leven na jou. De pijn van jou verliezen is ondraaglijk zwaar en toch draag ik je. Ik leer je vast te houden. Ik leer te koesteren en soms lijkt het zelfs of ik van de pijn ben gaan houden. Ik kan niet leven met en niet zonder de pijn.
In een flashback zie ik mijzelf weer zitten in het kamertje. Het kamertje waar wij het nieuws kregen dat jij ongeneeslijk ziek was. Als ik mijn ogen sluit, hoor ik mezelf gillen: “Ze gaat dood, ze gaat dood.” Op dat moment kon ik me nog niet realiseren wat dat nieuws de rest van mijn leven voor mij zou gaan betekenen.
Ik houd ervan om in mijn blogs de positieve dingen te benoemen, want ik wil niet dat zij alleen maar negatieve gedachtes met zich meebrengt, maar op de vooravond van haar jaardag is de pijn groot, allesoverheersend groot. De pijn van je kind verliezen is voor de meeste mensen niet te begrijpen. Nog altijd loop ik tegen muren aan. Nog altijd krijg ik vragen of het niet tijd is dat ik verder ga. Mensen vragen of ik niet ben blijven hangen in mijn rouw, maar ik ben ervan overtuigd dat dat niet zo is. Hoe kan je iets loslaten waar je zoveel van houd?
Ik heb besloten dat ik de pijn zo nu en dan de pijn laat zijn. Ik geef daar aandacht aan, want als ik aandacht kan schenken aan de pijn, kan ik ook aandacht schenken aan alles wat ze in positieve zin voor mij heeft betekend. Ik heb deze balans nodig om om haar te rouwen en om haar te vieren. Zonder hele zwarte dieptes zijn er ook geen warme zonnestralen om mijn hart te helen.
Met deze gedachte ga ik mij voorbereiden op haar negende jaardag. De negende keer met een lege stoel en zonder kennis over wat had kunnen zijn…. Ik laat de tranen stromen en morgen laat ik de zon weer toe om mijn hart met zijn warmte te omhelzen.