We zijn inmiddels twee jaar verder sinds de stille geboorte van onze Benja. Ons prachtige zoontje die zoveel liefde heeft gebracht. Het zijn pittige jaren geweest met hoogte- en dieptepunten.
Waar we vorig jaar nog hoopten op een gezond, levend zusje is zij er inmiddels, gelukkig. Met Evi beleven we al bijna elf maanden veel eerste keren. Allerlei grote en kleine momenten waarbij ik vol trots en liefde kijk naar mijn kindje.
Diezelfde momenten kunnen echter ook een verscheurende pijn opleveren. De letterlijke knauw in mijn buik als ik besef dat ik dit van Benja allemaal moet missen. Alsof er een wond met hechtingen open gescheurd wordt.
Die pijn voel ik ook elke maand als we bij Benja zijn graf weglopen. Als ik hem achterlaat waar hij niet hoort, voel ik weer die scheur in mijn lijf. Als ik dan daarachter kijk, in die wond, is er alleen leegte. Leegte en stilte die ik meedraag op de plek waar het geluk en plezier met hem had moeten zitten.
Dat achterlaten van Benja voelt nog steeds als een soort schuldgevoel. Ik vind het op zo’n moment ingewikkeld dat ik weer verderga in het leven. Gelukkig worden dit soort momenten wel minder in aantal en hevigheid. Steeds vaker kan ik aan hem denken zonder schuld of verdriet, maar puur als onderdeel van mijn leven. Het verweven van hem in alledag krijgt zo meer en meer vorm.
Soms slaat dat dan ook weer door en voel ik me op een andere manier vervelend, namelijk als ik vind dat ik niet genoeg bij hem heb stilgestaan. Rationeel zeg ik dan dat het goed is en ben ik blij dat ik minder word tegengehouden door een onzichtbaar anker van rouw. Dat ook echt zo voelen is soms echter een tweede. Verweven blijft werken.
Een van de manieren om hem zo te verweven, is er eentje die we sinds kort hebben. Samen met Evi, wat het extra mooi maakt. Als we haar naar bed brengen, kijkt ze altijd naar de lamp die we dimmen als ze van de commode naar het bed wordt getild. Ze lacht haar mooiste, liefdevolle lach naar die glinsterende spot. Alsof ze de mooiste ster aan de hemel ziet.
Elles zegt dan namens Evi: “Welterusten, Benja, tot zo in mijn dromen”. Dan leggen we haar weg en kunnen broer en zus samen op avontuur in dromenland.
Een mooi beeld om de dag mee af te sluiten. Op naar de volgende dag. Op naar weer een jaar met Benja en zijn zusje.
Over Peter
Peter van Rheenen (1981), woont samen met Elles (1986) in Schiedam en samen zijn we de trotse ouders van Benja* en Evi. Hij is in 2023 na 41 weken stil geboren nadat hij overleed tijdens de inleiding. Ik schrijf over dit verlies, het gemis en de liefde voor hem die we verweven in onze levens. Terwijl we ook een nieuw normaal vinden waarin we opnieuw leren genieten van onze familie, vrienden, muziek, ons werk en reizen.