Ik draai wat voor de spiegel en bekijk mezelf. Ik leg mijn hand op mijn steeds groter wordende buik. Mijn bolle buikje, waar ik zo trots op ben, gevuld met een nieuw leven en trappelende voetjes. Mijn hoofd zit vol dromen. Dromen over hoe ons kindje eruit zal zien en over alles wat we samen gaan beleven. Ik kijk uit naar het moment dat ik mijn dochter mag ontmoeten en dat ik heerlijk kan wandelen met haar in de wandelwagen. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is en tel de dagen af.
Een spannende week later is mijn buik leeg en houd ik een prachtig mandje vast dat met liefde in elkaar gevlochten is en waarvan ik het bestaan eerder niet wist. In dit mandje hebben we onze prachtige dochter gelegd. We hebben ontelbaar veel foto’s gemaakt en wachten op onze familie die haar komen bewonderen. Ik voel trots om haar te laten zien, maar ik vind het ook spannend wat zij van haar zullen vinden. Ze is zo mooi, maar nog te klein voor het leven. Haar huid glanst en heeft een roodachtige kleur. Ze is te klein, maar verder is ze helemaal compleet en bovenal prachtig.
Dat is hoe het ging. De ene dag was ik zwanger met een hele toekomst met ons kind voor me en de volgende dag was ik moeder van een stilgeboren kindje. De ‘hoera zwanger’-kaarten hingen nog aan de muur toen de kaarten vol medeleven door de bus vielen. Ons meisje kreeg geen bedje, maar een mandje.
Tijdens mijn zwangerschappen heb ik ervaren dat van de ene op de andere dag alles anders kan zijn. Dit maakt me bang, want wat er vandaag is, kan morgen voorbij zijn. Uiteindelijk verloor ik drie kindjes en met hen ook de onbevangenheid, het zorgeloos zijn, mijn toekomst als mama en de toekomst van mijn kinderen.
Ik krijg de angst dat morgen alles anders kan zijn ook niet weg, en soms grijpt het me aan. Dan verlang ik ernaar om de tijd heel even een jaar of vijftig door te spoelen of om heel even in de toekomst te kunnen kijken naar het moment waarop ik oud ben en mijn dochters een gelukkig leven hebben. Dat ik zeker weet dat ik hen niet ga verliezen. Dat ik zeker weet dat ik de pijn van het verliezen van een kind niet nog een keer mee hoef te maken. Mijn man die mijn hand vasthoudt en samen met mij oud is geworden. In een diepe slaap vertrekken we naar de plek waar Boris, Saar en Simon al lang geleden naartoe vertrokken zijn.
Natuurlijk kan ik niet in de toekomst kijken en ik hoop echt nog heel veel jaren hier te zijn. Ik ben dankbaar voor alles wat er nu is, maar daartegenover staat de angst om dat te verliezen, want ik weet dat van de ene op de andere dag alles anders kan zijn.
Over Rianne
Rianne Hofman - van Velthoven (1989) woont samen met de liefde van haar leven in Berkel en Rodenrijs. Samen hebben zij vijf kinderen Boris* (2015), Saar* (2016), Simon* (2018), Noor (2022) en Linn (2024). Rianne schrijft over haar verlies, dit heeft haar de afgelopen jaren geholpen om haar verdriet, maar vooral ook de intense liefde voor haar kinderen kwijt te kunnen. Daarnaast houdt ze van een wandeling langs het strand of in het bos, skeeleren, lezen en tekenen.