Het voelt alsof het tien jaar geleden is en tegelijkertijd alsof het gisteren was. De dag dat de wereld stopte met draaien, althans voor ons. Onze dochter werd geboren middels een spoedkeizersnede, omdat de hartslag te laag was. 40 weken en één dag, dan denk je dat alle risico’s wel achter de rug zijn. Achteraf gezien klinkt het naïef dat we dachten dat de zorgen wel voorbij waren. De onbevangenheid van een zwangerschap en het pure genieten van alles wat er op je af komt. Het hoopvol uitkijken naar het leven met een baby. Hoe konden we zó naïef zijn.
Helaas bleek na de keizersnede en de daaropvolgende reanimatie dat er schade was ontstaan. We zijn verplaatst naar een ander ziekenhuis waar op de NICU koeltherapie werd toegepast. Na 30 uur vechten bleek de schade te groot en kon ons meisje niet meer. We moesten afscheid gaan nemen.
Hoe doe je dat? Je hebt nauwelijks welkom gezegd of je moet alweer afscheid nemen. En wat zeg je dan? We zijn trots op je, je hebt hard gevochten, ga maar rusten en we zien elkaar ooit weer? We zullen je bij ons voelen, we zullen altijd aan je denken en je bent voor altijd één van ons? We hebben niet alles gezegd, want bij elk woord kwamen de tranen, het stotteren, de brok in je keel en het gevoel dat je valt, heel diep valt. Dus we hebben geknuffeld en je vastgehouden en we hopen dat je onze liefde hebt gevoeld. We hopen dat je onze liefde nog altijd voelt, want die is er. En die zal er altijd zijn.
De dag dat de wereld stopte met draaien, althans voor ons. Maar al snel bleek dat de wereld niet gestopt was met draaien en dat alles gewoon doorging. Hoe doe je dat? Doorgaan? En hoe ga je om met al die meningen? Want als we het huis niet uit gaan, dan vinden mensen daar wat van. Maar als we dingen ondernemen, vinden mensen daar ook wat van. En als we mensen op afstand houden en onze grenzen aangeven, dan vinden mensen daar wat van. En als we andere mensen dan wel toelaten, dan vinden mensen daar óók weer wat van. Er lijkt altijd een mening te zijn.
Er lijkt geen goed of fout te zijn, sterker nog: er is geen goed of fout. Niemand kan je immers vertellen wat je moet doen als je je kind verliest. Op dat moment verlies je een deel van jezelf, van je hart, van je leven en van je toekomst. Alles gaat voor even op zwart en het gevoel dat overheerst is: “Hier is geen oplossing voor, dit komt nooit meer goed”. Het laat je naar adem snakken door je tranen heen. Alles wat je op dat moment doet is goed, zolang het voor jezelf oké voelt. En ook dan gaat de wereld vanzelf weer draaien. Anders dan voorheen, en het zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar de wereld zit nog steeds vol liefde, misschien nu wel meer dan ooit.
Over Anja
Anja (1994) is getrouwd met Marc en samen met hond Ziva wonen ze in Rijssen. In 2024 werden ze trotse ouders van Lieke* maar door zuurstoftekort rondom de geboorte, veroorzaakt door een ontsteking in de navelstreng, moesten ze na een dag afscheid nemen. Nu is er volop hoop & spanning door een nieuwe zwangerschap.