Eigenlijk laat ik hem in de steek. Ik ga lekker met mijn gezin op vakantie naar Frankrijk en ik laat Mees achter. Mees blijft thuis. Hij gaat niet mee kamperen. Natuurlijk gaat hij niet mee. Hij zit in een prachtige blauwe keramieken urn met een glazen vlinder. Die urn staat veilig op Mees zijn kast en daar ga ik niets mee doen. Die blijft daar staan.
Een aantal jaar geleden las ik via social media een verhaal over een moeder die haar overleden dochter altijd in haar urn meenam als ze op vakantie ging. Het voelde niet goed om haar dochter thuis achter te laten. Dat begreep ik heel goed. Daardoor besloot ik dat ik Mees ook mee wilde nemen op vakantie, maar toen ik voor Mees zijn kast stond en de breekbare urn zag, wist ik dat Mees meenemen in deze urn echt geen optie zou zijn. Hij zou thuis moeten blijven.
Ooit heb ik Mees voor mijn gevoel wel achtergelaten. Hij was één week bij ons thuis en dat was zo waardevol. Ik was bij hem, de hele week. Toen het moment kwam dat we afscheid moesten nemen in het crematorium, zaten we in een speciale kamer met alleen mijn man, onze dochter en ikzelf. We keken naar Mees, we knuffelden hem, ons meisje gaf hem koekjes door ze onder zijn dekentje te verstoppen en we gaven Mees de laatste kusjes. Het moment van afscheid nemen was ingewikkeld. Wij liepen de kamer uit en lieten Mees achter. Dat moment…
Later dacht ik na over dit moment. Misschien had het anders moeten gaan. Maar wat ik mezelf vooral voornam, was dat Mees niet meer achtergelaten zou worden. In ieder geval niet voor lange tijd. Dus in de vakantie was ik heel blij als mijn schoonouders in ons huis kwamen om op de dieren te passen. Voor mij pasten ze dan ook op Mees. Het stelde me gerust dat hij niet alleen was.
Ook dit jaar komen mijn schoonouders in ons huis. Niet meer voor de dieren, maar om er te zijn en van deze omgeving te genieten. Voor mij zijn ze er nog steeds ook voor Mees. Dat geeft me ook dit jaar een fijn gevoel. Zelfs na bijna zeven jaar vind ik het lastig om Mees voor mijn gevoel alleen thuis achter te laten. Ik geloof ook wel dat hij met ons meereist naar Frankrijk en over onze schouder meekijkt, maar dat er mensen bij hem thuis zijn, geeft me het gevoel dat ik er even tussenuit kan met mijn gezin. Caravan aankoppelen en gaan. On y va! En opa en oma, bedankt dat jullie al jaren bij ons in huis komen als we op vakantie gaan.
Over Diane
Diane de Ru, getrouwd en moeder van drie kinderen. Ze beschrijft momenten waarin Mees*, haar sterrenzoon, onderdeel van haar leven en gezin is en blijft. In haar blogs wil ze laten zien hoe haar 'nieuwe' leven er na het overlijden van Mees uitziet.