Er zijn vrienden die meeleven, broers en zussen die meevoelen, ouders van wie het hart ook breekt. Maar op één ding was ik niet voorbereid toen ik met twintig weken mijn dochter Moon verloor: de impact op mijn relatie met mijn partner.
Voor ons beiden was dit het grootste verlies tot dan toe. We hadden nog niet eerder een dierbare verloren die zo’n grote rol in ons leven speelde. Hoe wij zouden rouwen, was dus onbekend terrein.
Al snel bleek hoe verschillend onze rouwstijlen waren. Hij benaderde het proces vanuit ratio en doorgaan, ik vanuit gevoel en emotie. Natuurlijk wisten we dat we hierin van elkaar verschilden. Maar waar dat verschil ons eerder aanvulde, zorgde het nu vooral voor ergernis.
Mijn tranen leken eindeloos. Soms werd ik er zelf gek van. Dan zat ik weer aan de ontbijttafel met natte ogen. Hij kon het op een gegeven moment niet meer aanzien en trok zich terug, ging uren gamen op zolder. Ik zag hem fysiek reageren als ik weer huilde. En ik? Ik vond dat hij het niet verwerkte. Waarom toonde hij geen emotie? Waarom konden we niet samen huilen?
Ik heb mijn hoofd gebroken over de vraag hoe we elkaar weer konden vinden. Zouden we dit redden? Op fora las ik over stellen die na zwangerschapsverlies uit elkaar gingen, en dat scenario zag ik bij ons ook steeds realistischer worden. Totdat we op een avond samen op de bank zaten en alles eruit gooiden. “Zeg maar wat je denkt over mij, waar je tegenaan loopt.” En dan mocht ik ook ongecensureerd zeggen wat ik dacht.
Voor het eerst luisterde ik zonder oordeel naar hem. Naar waar hij tegenaan liep. Naar wat er voor hem anders was in dit verlies. En ik begreep het ineens beter. Het ís ook anders. Niet alleen fysiek, maar ook qua positie binnen het gezin. Hij voelde zich gedwongen om de redder te zijn: helder blijven, het gezin draaiende houden, mijn emoties dragen én zorgen voor onze driejarige dochter.
Langzaam begon ik weer voor hem te voelen. Zijn worsteling te zien.
Het is soms nog steeds moeilijk, bijvoorbeeld als een bepaalde dag voor mij meer lading heeft dan voor hem. Maar het omarmen van onze verschillen heeft ons enorm geholpen. Iedereen heeft recht op zijn eigen proces en emoties. En iedereen rouwt op zijn eigen manier, maar in het omarmen van onze verschillen ontstaat ons samenzijn.
Over anouk
Anouk Faasse, moeder van Mala (4), Moon(*) en Misha (1). Ze werkt als dramatherapeut in de specialistische ggz en voer daarnaast haar eigen praktijk. Ze is een gepassioneerd mens met een hongerig brein, en houd zich graag bezig met allerlei hobby's en projecten! Schrijven is voor haar een uitlaatklep en manier om haar gedachten en emoties te verwerken.