30 augustus. Vandaag word ik 39 jaar. Mijn laatste verjaardag voordat ik 40 word. Elk jaar opnieuw voelt jarig zijn dubbel. Sinds het verlies van onze lieve Juliëtte is geen enkele verjaardag meer hetzelfde.
Op de ochtend van mijn dertigste verjaardag was jij er nét niet meer. Ik was moeder van drie kinderen, maar hield er nog maar twee in mijn armen. Jij ontbrak. De hele wereld was veranderd. Niets was meer hetzelfde.
Inmiddels is het leven verder gegaan. Met horten en stoten, met vallen en opstaan. Ik heb gezocht naar manieren om jouw afwezigheid een plek te geven, en tegelijk voel ik je overal. In mijn werk draag ik jouw naam stil met me mee. Jij leerde me wat echt afscheid nemen is. Wat het betekent om ruimte te maken voor verdriet én liefde.
Er is sindsdien veel bij gekomen. Meer kinderen, meer liefde, meer leven. Maar ook meer lagen van gemis. Op dagen zoals vandaag, dagen die van mij zijn, voel ik extra hoe groot jouw afwezigheid nog altijd is. Er is altijd een stilte in mij die niemand kan opvullen.
En toch. Toch wil ik vandaag niet alleen rouwen. Ik wil ook vieren dat ik jouw moeder ben. Dat ik jou heb mogen vasthouden, zien ademen, voelen leven. Dat jij bestond en nog altijd bestaat in wie ik ben, in wat ik doe en in de liefde die blijft stromen.
Dat is misschien wel het grootste wat jij mij hebt geleerd: dat naast verdriet ook blijdschap mag bestaan. Dat het leven niet alleen draait om wat er ontbreekt, maar ook om wat er was en ís.
Dus vandaag, terwijl de tranen over mijn wangen stromen, vier ik mijn leven. Ook als jij daar op een andere manier in verweven bent dan ik ooit had gehoopt. Want jij hebt me laten zien dat liefde blijft. En dat het oké is als vreugde en gemis elkaar afwisselen of tegelijk bestaan.
Vandaag vier ik mijn verjaardag met en zonder jou.