Ik heb al een tijdje niks geschreven. Ik weet niet precies hoe het komt.
Ik denk elke dag aan Ella, maar toch voelt ze de laatste tijd verder weg. Alsof het verlies niet echt gebeurd is. Of dat het niet over ons gaat. Maar zodra ik weer iets zie wat me aan haar herinnert, voel ik dat het echt is. Dat ze er echt niet meer is.
Soms druk ik het verdiet weg. Dan is het te pijnlijk om erdoorheen te gaan. Het is altijd kiezen tussen twee kwaden. Als Ella iets meer op de achtergrond staat, voel ik me heel ver bij haar vandaan, maar lukt het me beter om onderdeel te zijn van het leven. En als ze wat meer op de voorgrond staat, voel ik weer hoe groot de liefde voor haar is, maar voel ik daarmee ook het intense verdriet en gemis. Dan stort ik weer even helemaal in en speelt alles zich weer opnieuw af in mijn hoofd. De zwangerschap, het nieuws, haar geboorte en haar afscheid. Het mandje dat we voor haar uitzochten, de kleertjes die op maat werden gemaakt, de liedjes die we draaiden en de foto’s die werden genomen. Soms kijk ik die foto’s weleens terug, geef ik er een kus op en ben ik weer even heel trots en verliefd op haar. Tot de foto’s van de uitvaart. Dan krijg ik een knoop in m’n maag en klap ik het boek weer dicht.
Ik vraag me vaak af waar ze is. Ik heb zoveel gelezen over tekens en zo vaak gevraagd of ze me iets wil laten weten, maar ik voel en zie het niet. Of ik kom tot de conclusie dat het waarschijnlijk gewoon is dat er weleens een witte vlinder voorbij komt fladderen of dat er ergens een giraf opduikt. Sta ik er dan niet genoeg voor open? Ben ik te nuchter? Of geloof ik stiekem toch een beetje in dingen die eigenlijk helemaal niet kunnen? Ik wil zo graag dichtbij haar zijn, weten dat ze oké is. Maar het blijft altijd stil.
Een poos geleden schreef ik over een periode waarin ik hier niet meer wilde zijn. Mijn psycholoog zei laatst: “Je wil niet echt dood, je wil gewoon heel graag bij je kind zijn en dat kan niet zonder dood te gaan”. Dat is denk ik precies hoe het is. Ergens doet dat me goed, hoe gek dat ook klinkt. Het maakt me heel erg moeder. Moeder van Ella. De enige manier om echt te voelen dat we nog steeds verbonden met elkaar zijn. Dan is ze weer even heel dichtbij.
Over Vera
Vera (‘97) is samen met Danny en woont in Amersfoort. Ze hebben samen 2 dochters, Ella* (‘23) en Charlie (‘24). Vera schrijft over het leven na het verlies van haar dochter.