Met de aankondiging van ons eerste kindje ontstonden allerlei eerste keren. De eerste keer naar babywinkels, de eerste keer kindernamen tinderen (ja, dat is een ding), de eerste keer de familie vertellen dat ze opa, tante of nicht worden van ons kindje en hen zien veranderen door de groeiende liefde. Maar ook de eerste keer nooit meer onbezorgd leven. Ik werd voor het eerst vader en voelde dat groeien in mijn hele wezen.
Alles zo goed mogelijk in orde willen brengen betekende bijvoorbeeld: de eerste keer naar een cursus en voor het eerst kleertjes uitzoeken voor een mensje dat je nog niet kent. Een stoere, blauwe tuinbroek met shirt voor mijn aanstaande zoon. We keken tegelijkertijd uit naar eerste keren zoals badjes, wandelingen en familiediners.
Nog voor hij er werkelijk was kwamen er echter veel eerste keren die we nooit hadden durven, willen of kunnen bedenken. Hij overleed in de laatste 24 uur voor zijn geboorte. Daar was de eerste keer dat we moesten nadenken over het afscheid, nog voordat we hem hadden mogen zien of horen. We moesten voor de eerste keer een begrafenisondernemer kiezen, met alles wat daarbij hoort. Misschien nog wel het meest emotioneel was voor het eerst familie en vrienden vertellen dat Benja geboren zou gaan worden, maar dat hij voor altijd stil zou blijven.
Later die dag hield ik hem vol trots en vol oergevoel voor het eerst vast en gaf ik hem aan zijn moeder.
Sinds toen, mei 2023, is het aantal eerste keren niet meer bij te houden en terwijl ik dit schrijf, vraag ik me ook af of ik dat wel zou moeten willen. We worstelen ons door de seizoenen. We zoeken naar nieuwe lichtpuntjes. We staan stil bij hem missen en bij de liefde die daar onder ligt.
De eerste keer op vakantie, met en zonder hem. Het voelde als thuis, maar met een andere achtergrond. De eerste keer weer naar het werk, terug naar een nieuw normaal. Het voelde als mijn kindje achterlaten. De eerste keer van elke maand de achtste dag die opdoemt en ons confronteert met het gemis.
De eerste keer de feestdagen in december, waar je nu ineens niet naar uitkijkt. Want dat kerstdiner hadden we ons compleet anders voorgesteld. Nooit zal iedereen er zijn.
Net als alle nieuwe vaders doe ik heel veel voor het eerst. Net als zij heb ik ook geen enkele keer de zekerheid dat dit de beste manier is. Wat ik wel weet, is dat ik net als zij, enorm trots ben op mijn kind en dat ik alles zo goed mogelijk doe voor Benja en voor mijn lieve wederhelft.
Met vallen en opstaan voor de eerste keer alle dagen van een jaar door en
alles meemaken wat er is. Soms gaat het goed en soms niet. Dan stuur ik bij. Ervaren, leren, verwerken, doen, stilstaan, doorgaan en dan ga ik er vanuit dat het bij de volgende keren langzaam makkelijker wordt.
Over Peter
Peter van Rheenen (1981), woont samen met Elles (1986) in Schiedam en samen zijn we de trotse ouders van Benja*. Hij is na 41 weken stil geboren nadat hij overleed tijdens de inleiding. Ik schrijf over dit verlies, het gemis en de liefde voor hem die we verweven in onze levens. Terwijl we ook een nieuw normaal vinden waarin we opnieuw leren genieten van onze familie, vrienden, muziek, ons werk en reizen.