Op de avond van vijf december 2015 kreeg Jessica Brandwagt spontane weeën na een probleemloze en voldragen zwangerschap (39,5 week) en is ze op zes december bevallen van haar zoontje James, die kort vóór de bevalling in haar buik was overleden. Jessica is bevallen van een levenloos, maar prachtig mannetje en heeft daarna vier maanden lang uit eigen beweging haar borstvoeding gekolfd en gedoneerd. Hoe dit haar heeft geholpen en waarom kolven ook als keuze aangereikt zou moeten worden vertelt ze in onderstaand verhaal.
De dag na de bevalling in het ziekenhuis werd me verteld, dat ik tabletjes kon nemen om de productie van moedermelk te stoppen. Of strakke bh’s kon gaan dragen. Het zou na twee dagen afgelopen zijn. Dit riep een enorme weerstand bij mij op en ik weet nog heel goed waar ik op dat moment zat: in een stoel in de verloskamer, meerdere mensen om mij heen. Uiteraard zou ik James borstvoeding geven en het voelde voor mij op dat moment helemaal niet goed om dit aspect van het moederschap plotseling af te kappen. Mijn borstvoeding was voor mij het enige tastbare dat ik nog had aan de zwangerschap. Ik had immers geen buik meer, geen levende fysieke baby die ik aan iemand kon laten zien. Maar ik had nog wel moedermelk. Ter plekke kwam het in me op, dat zoveel dingen tegenwoordig gedoneerd worden. Waarom niet mijn moedermelk gaan kolven en doneren? Bovendien voelde ik onbewust, dat het noodzakelijke ritme van het kolven mij structuur zou geven en een daginvulling. Enigszins orde in deze bizarre chaos waar ik in terechtgekomen was. Ik zei, terwijl ik nog in die stoel zat, dat ik geen tabletjes wilde, maar mijn moedermelk wilde gaan kolven. Drie dagen na de bevalling van James, dat was een dag vóór de begrafenis, ben ik begonnen met kolven en ik had geen verwachting of het zou lukken. Intense vreugde toen de melk vrijwel gelijk begon te stromen. Intense pijn en verdriet omdat ik niet het warme mondje van mijn baby voelde, maar koud plastic tegen mijn borst.
Het kolven van mijn moedermelk heeft me veel gebracht op meerdere gebieden. In de eerste plaats op emotioneel gebied: het gaf mij een concrete uiting aan een aspect van het moederschap, iets wat op dat moment voor mij heel erg belangrijk was. Daarnaast bood de structuur ervan mij een houvast de eerste periode. Hoewel de confrontatie met de kolf in plaats van mijn baby heel heftig was, heeft het me (achteraf gezien) mede geholpen om het rouwwerk dat ik te doen had goed vast te kunnen pakken. En niet te vergeten, voor mijn net bevallen lichaam dat niet alleen moest herstellen van de bevalling, maar waar ook nog eens alle emoties van het verlies doorheen raasden, was kolven heel erg gezond. Hoe onnatuurlijk is het om het proces van ontzwangeren zo plotsklaps af te kappen in zo’n situatie?
Achteraf gezien ben ik zo ongelooflijk dankbaar dat ik op dat moment in die verloskamer zo rustig was en helder kon voelen wat ik wel en niet wilde. En me niet heb laten leiden door wat anderen tegen mij zeiden. Ik gun niemand de ervaring die ik heb gehad. Maar als moeders hier toch mee te maken krijgen, dan zouden ze nog een andere keuze aangereikt moeten krijgen, namelijk het kolven. Naast tabletjes en het dragen van strakke bh’s om de moedermelkproductie te stoppen.
