AD: ‘Als je je baby verliest: Je rouwt om iemand die je nauwelijks hebt leren kennen’
Elke dag moeten zeker drie ouderparen voor of net na de geboorte al afscheid nemen van hun kindje.
Het is een verlies dat ouders hun leven lang met zich mee dragen. Hoe ga je daar dan mee om? En hoe bied je als buitenstaander de steun die zo ontzettend hard nodig is?
Jeannette vertelt in het artikel, geschreven door Sanne Wolters, over haar eigen rouwervaring als moeder van Carel die in 2000 net na de geboorte overleed aan de gevolgen van een te laat ontdekte Groep B Streptokokkeninfectie. Ze geeft ook aan, dat ze vindt dat er in de geboortezorg nog steeds meer openheid nodig is over dit thema. ,,Men is nog te huiverig om vrouwen bang te maken. Ik zou graag zien dat ouders transparanter geïnformeerd worden.”
“Toen het mij overkwam was ik naast verdrietig vooral erg boos. Ik had bijna alle babyboeken gelezen die er waren, maar nergens stond in dat het ook mis kan gaan.” Aan de andere kant ook wel begrijpelijk, zegt Rietberg. Waarom zou je het prille geluk van aanstaande ouders in de weg gaan zitten? ,,Die balans is erg lastig. Maar je zou wel kunnen vertellen waar ze op moeten letten. Ik dacht toen dat het iets was dat alleen in de vorige eeuw gebeurde. Nu weet ik wel anders.”
Ook rouwtherapeut Maria de Greef en Jessica Brandwagt vinden dat er meer over babysterfte gepraat moet worden. De laatste verloor vijf jaar geleden haar zoontje James een paar uur voor de bevalling, na een gezond en voldragen zwangerschap.
Het artikel beschrijft onder meer hoe ouders het verdriet de rest van de leven met zich meedragen. “Zo hebben ouders veel moeite met alle mijlpalen die ze niet kunnen vieren. ‘Bij vier jaar denken ze: nu was mijn kind naar de basisschool gegaan. Acht jaar later: dit jaar had het zijn eindmusical gedaan.’”
“Blijf vooral stilstaan bij die momenten, zegt De Greef, het helpt. Maar ook buitenstaanders spelen een belangrijke rol. ‘Verdriet is ontzettend moeilijk en ongemakkelijk, maar probeer je daar toch overheen te zetten. Doe gewoon iets liefs en noteer de datum. Kom er een jaar later, twee jaar later op terug en op alle momenten waarop er een grote gebeurtenis zou zijn geweest. Laat zien dat je er voor iemand wil zijn. Dat is wat mensen nodig hebben.’
Brandwagt vult aan: ‘Bied een luisterend oor en je aanwezigheid. Meer is vaak niet nodig. Noem vooral de naam van het kindje. Denk aan een kaartje of bloemetje met Moederdag en de geboorte- of sterftedag.’
Voor ouders, familieleden en professionals die hulp nodig hebben, bevat het artikel gelukkig ook een link naar de site van Stille Levens. Wij zijn blij dat AD zo uitgebreid aandacht besteedde aan dit belangrijke onderwerp!
Lees het volledige artikel in AD via deze link.
