Blog

Hoewel de temperaturen buiten anders doen vermoeden, krijg ik ineens een voorjaarskriebel. De dagen worden alweer langer en voor elke schoolvakantie voel ik een opruimwoede opborrelen. Er zijn wat grotere plannen voor in huis, maar ik begin vast klein. De kledingkasten neem ik onder handen, dozen worden gevuld, speelgoed opgeruimd en ook wat leuke nieuwe planten; ik heb er helemaal zin in!

In de woonkamer valt mijn oog op de drie portretfoto’s aan de muur. Zorgvuldig haal ik de kinderfoto’s uit de lijstjes, ze zijn wel aan vervanging toe. Wat een schattige koppies.. Maar één foto blijft altijd hetzelfde. Nog altijd die baby, die niet verjaart. Waar de tijd is stil blijven staan, al bijna twaalf jaar geleden. Geen nieuwe schoolfoto, geen veranderd gezicht, geen herinneringen aan dat ene jaar…

Op zoek naar een nieuwe foto in de kast, zie ik achter het vitrinedeurtje Tijns blauwe kaarsje met de auto. Ik steek het aan en zet het op tafel. Ik hou zijn urntje even in mijn handen en praat zachtjes tegen hem. De geur van de bodylotion die ik altijd had snuif ik op en denk aan toen. Die paar dagen die ik met jou kon doorbrengen. Zo kort.

Ik rangschik je foto’s en je gipsen handjes en voetjes, maak plaats voor je knuffeltje. Op deze plank staan de enige tastbare herinneringen die ik heb. Dit ‘altaartje’ is de plek die me naar jou brengt. Een fijne plek in ons huis. Het is fijn om stil te staan bij jou, om die weinige herinneringen aan jou op te halen. Want hoe gedenk ik jou? Hoe sta ik stil bij jouw bestaan? Wat kan ik doen?

Blijkbaar was dat opborrelende gevoel nodig om weer terug te komen bij jou, Tijn.

Als de kinderen ‘s middags thuiskomen zien ze het kaarsje branden en de foto staan. “O ja, Tijn had zo’n ijsbeerknuffeltje. En hij was zo klein!”

En samen denken we aan jou.