Feest en verdriet
Ik hang de slingers op, Niels blaast de ballonnen op en gooit ze één voor één op de grond. We halen de driewieler van de vliering en pakken hem zorgvuldig in. Het huis wordt steeds gezelliger en kleurrijker. Ik neem in mijn hoofd de planning voor morgen nog even door.
Het wordt een drukke dag. Sef mag afzwemmen voor zijn B-diploma en Ferre wordt al weer twee. Taart ophalen, broodjes kopen en geld pinnen voor de oppas. Ik voel dat het fijne gevoel uit mijn lijf wegebt en dat ik overvallen word door een stortvloed van verdriet. De tranen lopen langs mijn wangen en ik voel mij intens moe worden. Ik mis haar, ik mis haar zo. Fiene zal nooit haar zwemdiploma halen, zal nooit echt twee worden. Ik kan haar nooit meer knuffelen, nooit meer vasthouden en haar nooit meer vertellen hoeveel ik van haar houd.
Stilletjes zingen
Als ik naar haar grafje loop, zing ik vaak: “Ik hou van jou, ik hou van jou, lieve Fiene ik hou van jou, ik hou van jou, ik hou van jou, lieve Fiene ik hou van jou!” Ik doe dat stilletjes, zo stil dat niemand mij kan horen. Ik zou het eigenlijk willen schreeuwen, ik zou eigenlijk willen dat iedereen weet dat ik vier kinderen heb. Dat ik niet zo veel over mijn eerste meisje kan vertellen, omdat er over haar leventje zo weinig te vertellen valt.
Schrikreactie
Zelfs na ruim zeven jaar overvalt de vraag “Hoeveel kinderen heb jij?” mij nog altijd. Er schieten dan altijd te veel antwoorden door mijn hoofd. Ik weet dat als ik “Drie” zeg, ik dagen van slag ben. Dus antwoord ik altijd met een beetje twijfel in mijn stem: “Ik heb vier kinderen.” De twijfel zorgt ervoor dat ik vragen krijg: “Moest je er even over nadenken?” “Nee, ik hoef er niet over na te denken. Ik heb vier kinderen en zorg er voor drie. Onze eerste dochter is overleden.” De schrikreactie van de ander vind ik vervelend om te zien. Maar de schrikreactie bij de ander zal maximaal een paar minuten duren. Dat is niets in vergelijking met mijn tranen en verdriet na het overlijden van Fiene.
Vechten voor geluk
Als Fiene mij íets geleerd heeft, dan is het wel dat er maar één iemand je echt gelukkig kan maken. Dat ben je toch echt zelf. Ik heb het leven niet in de hand, wel de keuze die ik maak hoe ik met dingen om ga. Ik heb de keuze gemaakt om te vechten voor mijn eigen geluk, om samen met Niels iets van het leven te maken. Dat heeft Fiene mij geleerd en daar ben ik onwijs trots op en haar onwijs dankbaar voor. Het gemis overvalt mij, samen met het feit dat ik nooit mama zal zijn van vier levende kinderen. Moeder van vier kinderen ben ik geworden, mijn droom is wat dat betreft uitgekomen. Ik had het alleen wel zo anders voor ogen.
Over Fleur
Fleur de Wilde -van Schalkwijk (1983): is getrouwd met Niels en samen zijn zij de trotse ouders van Fiene* (2011), Lif en Sef (2012) en Ferre (2017). Fiene* overleed kort na de bevalling aan, wat later bleek, een aangeboren longafwijking. Werkt als schoolmaatschappelijk werker binnen de Jeugdgezondheidszorg, is dol op koken, sporten en fotograferen.