Tijdens de 20-wekenecho van Boris werd er een filmpje gemaakt. We kochten hem voor € 5,- met het idee hem nog eens terug te kijken. Ooit samen met Boris. Dat bleek een utopie… Eenmaal thuis hebben we hem één keer bekeken. Ik geloof met de kinderen van Ad en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Ik wil het ook niet. Ad denkt er hetzelfde over. Misschien ooit een keertje samen, maar nu voor nu doet het te veel pijn. Hij zit in een kist bij de rest van de spulletjes van Boris.
Babet, net twee, heeft het steeds vaker over “Bolis” zoals ze zo lief zegt. Soms noemt ze hem zelfs broertje. Er moeten steeds kaarsjes aan worden gestoken voor hem. Ook een hit; een baby in je buik. Er zijn wat zwangere dames om ons heen en dat vindt ze erg interessant. Volgens haar hebben mama en Babet ook een “baby inne buik”. Hoe onschuldig en lief het allemaal ook is, hoezeer ik er meestal van geniet, het doet me soms ook pijn. Pijn omdat Boris niet écht haar broertje kan zijn. En pijn omdat de baby die ooit in mijn buik zat nu dood is.
Ik heb al een tijdje niet gehuild om Boris, maar schrijven zorgt er soms voor dat ik mezelf de ruimte geef. En terwijl de woorden neerdwarrelen vanuit mijn brein door mijn vingers, komen er ook enkele tranen uit mijn ogen. Tranen om wat had kunnen zijn, of eigenlijk had móeten zijn.
Op dit moment vind ik het lastig om een zwangere buik te zien zonder aan Boris te denken. Dit heeft niet te maken met een nieuwe kinderwens, want die is er niet, maar met een verlangen naar Boris in mijn buik. En niet alleen in mijn buik, maar ook daarbuiten. Ik denk soms aan een bevalling van een levende Boris, aan eentje die niet zo vreselijk stil was. Het doet zeer om hier een voorstelling van te maken maar de wens is zo groot dat ik er soms van dagdroom. Het had zo mooi kunnen zijn. Aan de andere kant was Babet er dan waarschijnlijk niet geweest. Maar ik had ze natuurlijk het liefst allebei dicht bij me gehad. Het leven bepaalde anders. Ik moet het er maar mee doen. Geen enkele keus.
Mijn zoon is er niet meer en alles wat ik heb is een grote kist met spulletjes. Een fotoboek met vooral zwart-wit foto’s en veel tranen, zijn kleine kleertjes die hij heeft gedragen met een paar vlekjes van zijn dode lijfje, de deken die oma voor hem breidde, zijn wiegje waar hij maar 5 dagen in heeft gelegen en de dvd van de 20-wekenecho.
De dood is stom en veel te definitief. Gelukkig is er nog de liefde, anders was ik er al lang niet meer geweest…
Anja Dalhuisen: moeder van de allermooiste Boris* en Babet en getrouwd met de liefste man van de wereld. In haar dagelijks leven is ze zangeres, ontwerper en organisator van culturele events. Ze leeft alleen voor liefde en schrijft altijd vanuit haar hart.