Blog

We doen onze jas en schoenen aan om te gaan wandelen voordat de kinderen naar bed gaan. Terwijl ik al één schoen aan heb, vraagt mijn man wie het kaarsje van Mees wil uitblazen. Twee kinderen rennen enthousiast terug de kamer in. Als ik om het hoekje spiek, zie ik mijn man ons kleine mannetje optillen terwijl ons meisje er een stoel bij schuift. Er wordt afgeteld en met zijn drieën blazen ze het kaarsje uit.

Deze kleine momentjes koester ik, want inmiddels weten mijn man en ik hoe we beiden omgaan met de afwezigheid van Mees in ons gezin. Ik hoor en lees regelmatig dat er hierin een verschil is tussen beide ouders. De één praat veel en graag over het overleden kind, terwijl de ander het liever bij zichzelf houdt. Ook bij ons is dat het geval waardoor we elkaar opnieuw moesten vinden.

Terug naar meer dan drie jaar geleden:

Gedurende de periode van onzekerheid tijdens de zwangerschap, maar vooral na Mees zijn geboorte en overlijden werd het verschil tussen ons meer voelbaar. Waar ik emotioneel instortte, bleef mijn man sterk. Hij zorgde ervoor dat ik mezelf niet verloor in mijn verdriet.

We waren ouders van een sterretje geworden en we gingen er heel verschillend mee om. Zo verschillend dat ik bang was dat we elkaar kwijt zouden raken. We konden het namelijk niet samen over Mees hebben.

Tot het moment waarop we samen de zolder aan het schilderen waren. Terwijl ik aan het verven was, begon ik een gesprek over Mees en mijn verdriet. Ineens begon mijn man, die ook bezig was, te praten. Hij vertelde over zijn pijn en over de momenten die hem wel degelijk raakten, terwijl ik en anderen dat niet zagen. We schilderden en spraken voor het eerst sinds maanden weer echt met elkaar en over hoe Mees bij ons leven hoort. Dit was het begin waar wij elkaar opnieuw leerden kennen en begonnen te begrijpen.

Terug naar de gang:

Inmiddels sta ik klaar, maar hoor ik nog wat gekibbel over wie het kaarsje heeft uitgeblazen. Dan bedenk ik hoe mooi het is dat ik dit mag zien. Deze papa draagt het verlies en de leegte van Mees vooral in zijn hart. Hij praat er buiten ons huis weinig over. Dit is iets wat ik heb moeten leren begrijpen en wat echt niet altijd makkelijk is, omdat mijn manier tegenovergesteld is. Dan is het soms lastig dat ik een van de weinigen ben die het verdriet en de pijn achter de glimlach mag zien. Dat er ook die andere papa is. Maar onze beide manieren zijn prima en we steunen elkaar. Ik ben trots op deze papa, op mijn man!

Als ik de kinderen om zijn nek zie hangen, dan weet ik dat zij ook trots op hun papa zijn! Hij is er voor alle drie onze kinderen als papa, maar ook als papa van ons sterretje.

Dan is het tijd om deze lieve papa te helpen, want zo gaan we nooit wandelen. Dus hup, de kinderen de jas en schoenen aan en gaan!

Mama van een sterretje