Vandaag is het alweer vier jaar geleden dat we jou mochten ontmoeten. Vier jaar geleden dat het zo oorverdovend stil werd in ons leven. Vier jaar geleden dat we jouw kleine handjes vast hebben gehouden, jouw geur op hebben kunnen snuiven en jouw kleine hoofdje kusjes hebben gegeven.
Vandaag eten we taart, hangen we vlaggetjes op bij jouw plekje en krijg je een cadeautje. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat meisjes van vier jaar nou écht leuk vinden en dat maakt mij verdrietig. Ik ga op zoek naar iets moois voor op een grafje in plaats van dat ik de speelgoedwinkel rondstruin voor het perfecte cadeau.
Lieve Saar, zó graag had ik je handje vast willen pakken of in je nekje willen snuffelen. In de vier jaar dat we je moeten missen, is de herinnering aan je geur vervlogen. Iemands geur is zo typerend en ik kan het mij gewoon niet meer voor de geest halen. Nergens word ik herinnerd aan jouw geur. Ergens ben ik bang dat dit het begin is van herinneringen die vager gaan worden en waar gaat het dan eindigen? Maar dan speel ik de film in mijn hoofd af en is het net alsof ik weer op 23 december 2020 het ziekenhuis in gerold word. En dan weet ik: jou ga ik nooit vergeten.
Hopelijk zijn alle mensen die wij hier moeten missen wel op jouw feestje daarboven en is het een groot feest.
Ik hou van jou.
Over Tamara
Tamara (1995) is samen met haar man Robin ouders van Saar* (23-12-2020) , Gijs (2022) en Noor (2024). Woont al ruim negen jaar in Tilburg maar blijft altijd die ene van boven de rivieren. In de nieuwe versie van zichzelf zijn verdriet en vreugde onlosmakelijk met elkaar verbonden.