Ik zit aan een verjaardagstafel voor me uit te staren. Om me heen klinkt gelach en gepraat. De geur van sigaretten prikt in mijn neus en ik voel dat ik misselijk begin te worden.
Net nog zat ik met iemand te kletsen. Hij liet me trots foto’s en filmpjes van zijn dochter zien. Een meisje van tweeënhalf. Lachend, pratend, zingend, springend, vol leven. En opeens landt het besef. Tweeënhalf. Nora’s leeftijd.
Het meisje rent en kletst, haar ouders kunnen geen moment met rust gelaten worden. En mijn dochter, zij is dood.
De ruimte vervaagt langzaam. Alsof ik mezelf van buitenaf begin te zien, mijn blik uitzoomt, mijn lichaam steeds verder van mij af raakt. De stemmen om me heen klinken gedempt, vervormd, alsof ik onder water zit. Mijn keel trekt dicht, mijn borst voelt alsof er een riem omheen wordt aangetrokken. Mijn hartslag bonst in mijn oren. Mijn benen beginnen trillen.
De gedachte ‘als ik hier nu maar geen paniekaanval krijg’ speelt in mijn gedachten.
Ik probeer onopvallend te ademen, maar het voelt alsof de lucht niet verder komt dan mijn keel. Mijn hoofd wordt licht. Ik ken hier bijna niemand. Niemand op deze verjaardag weet van Nora. Niemand weet welke beelden zich nu in mijn hoofd afspelen. Er staat natuurlijk niet op mijn voorhoofd geschreven: ‘Mijn kind is dood.’
Opeens voel ik een hand op de mijne. Een zachte druk. Ik kijk op en ontmoet een blik vol oprechte zorg. Ogen die zonder woorden zeggen: ‘Ben je oké? Ik zie je pijn.’
Die blik breekt iets bij me open. De spanning zakt langzaam uit mijn lichaam. Mijn adem komt weer iets rustiger. Er is iemand die naast me staat, me ziet en ik voelde me gehoord, zonder dat er woorden voor nodig waren.
En op dat moment besluit ik wat er zojuist gebeurde met de anderen te delen. Over Nora. Over wie ze was. Ik hou het kort, maar ik voel dat ik over haar wil vertellen. Ik leg uit dat het me net opeens raakte, hoe dat meisje op de foto’s precies zo oud is als zij nu had moeten zijn.
Er valt een stilte aan tafel. Geen ongemakkelijke, hij creëerde juist ruimte.
Ruimte voor vragen en een kort gesprekje, waarna we een gezellige avond hebben gehad en ik het moment los heb kunnen laten. Allemaal dankzij die ene blik.
Over Anita
Anita ('98), al sinds haar 13e gelukkig samen met haar grote liefde Jan, ze is moeder van Nora* en draagt liefdevol de herinnering aan twee kindjes uit miskramen, met de hoop in de toekomst nog eens zoveel liefde te mogen voelen voor een kindje.