We zijn allebei op tijd wakker. Beiden vinden we het moeilijk om op te staan, wetende wat er komen gaat. We maken ons klaar en Johan neemt Fem mee naar beneden. Ze ligt in haar mandje, dat vannacht in onze slaapkamer stond.
Alle laatste minuten met haar pak ik nog. Ik ga bij haar zitten en kan alleen maar naar haar kijken. Ik vraag of Johan er ook bij komt zitten. Daar zitten we dan, vandaag wordt ons meisje gecremeerd. Het voelt zo oneerlijk en pijnlijk…
Dan komt het moment dat we moeten vertrekken. We horen dat er buiten al mensen zijn. Onze gezinnen en vrienden vormen een erehaag bij ons huis. Pff, we hebben een knoop in onze maag, want wat is dit moeilijk. Ik begin al te huilen voordat ik de deur open maak. Johan heeft het mandje met Fem vast. Ik sluit de deur en geef hem een hand. De tranen lopen over mijn wangen. Ik zie mijn schoonouders en een paar vrienden staan. We beginnen te lopen en ik weet niet waar ik moet kijken. Als we de hoek omgaan zie ik mijn moeder; ze pakt me vast en ze geeft me een kus. Huilend lopen we verder. Ik kijk naar de grond en zie alleen maar voeten. Bij de auto geeft Johan Fem aan mij. Daar gaan we dan, de laatste rit met haar. We zijn er allebei stil van. Dit was heftig, maar ook zo ontzettend bijzonder om op deze manier de steun te voelen van onze dierbaren.
De rit naar het crematorium gaat veel te snel voor mijn gevoel. Ik kan alleen maar naar het mandje van Fem kijken. Ik aai steeds over de vlinder die erop staat. Johan pakt mijn hand vast.
Aangekomen bij het crematorium weten we dat het moeilijkste gaat komen. Daar worden we opgevangen door onze begrafenisondernemer. We mogen weer naar het kamertje waar we haar gisteren hebben opgehaald en zetten het mandje op de tafel. Voor de laatste keer maken we het open. Ik wil graag alle hartjes goed leggen. Gisteravond heeft iedereen uit onze gezinnen zijn/haar naam op een hartje geschreven.
Nog een keer spieken naar onze lieve Fem. Dan gaat het mandje voor de laatste keer dicht. Het voelt vreselijk. We pakken elkaar goed vast en nemen even de tijd.
Dan is het moment daar. We moeten haar weg gaan brengen. We lopen door de lange gang. We moeten haar voor de deur afgeven. Ik zeg nog: “Doei, lief meisje” en aai nog één keer over haar mandje. We geven elkaar een knuffel en een kus en lopen weer terug door de lange gang. Dit is echt het moeilijkste wat ik in mijn leven heb gedaan.
Over Mandy
Mandy Swinkels - Manders (1995): is getrouwd met Johan en samen zijn zij trotse ouders van Fem* (2021) en Raf (2023). Fem* is stilgeboren na een zwangerschap van 23 weken, aan wat later bleek aan een zeer zeldzame aangeboren afwijking. Werkt als leerkracht basisonderwijs in groep 1-2.