De week na Ella’s ceremonie had ik allemaal taakjes die ik voor haar kon doen. Sommige groot, sommige maar klein. Er moest een urn uitgezocht worden, ik wilde graag een fotoboek maken, een plekje in huis inrichten voor haar en alle spullen in haar kamertje bekijken en ordenen. Ook al wilde ik eigenlijk geen een van deze taken hoeven doen, toch voelde het ergens ook fijn om met haar bezig te kunnen zijn.
Ik zocht wekenlang naar een urn. Iets passends konden we nog niet vinden, dus we besloten dat het iets tijdelijks moest worden. Het werd een mooie pot met een gouden naamplaatje erop. Daarna stortte ik me op het fotoboek. Ik zocht de mooiste foto’s uit, plakte ze in chronologische volgorde in een boek, deed het nog drie keer opnieuw en knutselde er van alles bij. Na een paar dagen was het af. Ik verzamelde ondertussen steeds meer spulletjes voor Ella’s plekje in de woonkamer, totdat er niet genoeg ruimte meer was. Ook de spullen op haar kamertje bekeek ik en deed ik in dozen, om ze er de dag erna weer uit te halen, weer te bekijken en weer op te bergen. En zo waren er nog veel meer taakjes.
Maar langzaamaan raken de taakjes op. We hebben uiteindelijk een mooie urn voor Ella laten maken in een atelier in Nijmegen, er kwam een lijntekening van ons als gezin aan de muur, ik zocht een sieraad uit waar een haarlokje en een paar druppels moedermelk in werden verwerkt en er kwam een magnolia in de tuin (zoals Danny Vera zong in Rollercoaster, een nummer dat we voor haar draaiden bij haar afscheid).
En nu zoek ik naar taakjes. Taakjes die me het gevoel geven dat ik nog voor haar kan zorgen. Maar er zijn er steeds minder van. Alsof Ella me steeds minder nodig heeft, zoals kindjes die steeds ouder worden ook steeds iets zelfstandiger worden. Misschien groeit ze mee en is ze geen baby meer, maar een eigenwijze dreumes die af en toe zelf op avontuur wil. En ik laat haar vrij, maar verlies haar niet uit het oog. In gedachte dan.
Ik loop met een volle tas boodschappen de supermarkt uit en zie bij de uitgang mooie gele bloemen staan. Ik draai me om, zoek de mooiste uit en reken af. De gele bloemen zijn voor Ella. Er blijft gelukkig altijd iets om voor haar te kunnen doen.
Over Vera
Vera (‘97) is samen met Danny en woont in Amersfoort. Ze hebben samen 2 dochters, Ella* (‘23) en Charlie (‘24). Vera schrijft over het leven na het verlies van haar dochter.