Cliché maar waar, het leven heeft z’n ups en downs. En sinds het overlijden van Ravi en de geboorte van zijn twee zusjes ben ik me daar, meer dan ooit, heel erg bewust van.
Ik heb er altijd voor gekozen echt te genieten van het leven. Ik hou van eten, drinken, feestjes en heel veel gezelligheid. Ik leef, zeg ik dan. Door het verlies van Ravi ben ik nog bewuster geworden van het leven en dat elke dag gegeven is. Die dankbaarheid is heel veel waard en staat in groot contrast met het verdriet dat het verlies met zich meebrengt.
Het geluk van nieuw leven en het verdriet van het gemis. Deze zomer stond in het teken van beide. Op 17 juni 2025 kregen we ons derde kindje, een dochter. Na 38 lange weken van onzekerheid, was ze daar: Vaya. De vreugde en liefde in groot contrast met het verdriet van vier jaar geleden, toen ik in hetzelfde ziekenhuis beviel van onze zoon Ravi. Maar hij maakte geen geluid. Voor ons geen beschuit met muisjes, maar een bezoek van de begrafenisondernemer. Mijn gevoel was toen al zo dubbel. Ik was zo trots en verliefd en tegelijkertijd zo intens verdrietig en gebroken. Alles wat ik kon voelen, voelde ik.
Vaya mocht met ons mee naar huis in een auto vol cadeautjes en ballonnen. Ravi bleef achter in het mortuarium. Vaya sliep de eerste nacht dicht bij ons, in de co-sleeper naast mijn bed. Vlak bij mijn nachtkastje met foto’s van Ravi. Zo dichtbij en toch zo ver weg.
Dood of levend, alle drie mijn kindjes wonen naast elkaar in mijn hart. Net zoals het geluk en het verdriet naast elkaar bestaan in ons leven. We vieren en herdenken. Soms zelfs in hetzelfde weekend. Feestend met onze vrienden op zaterdag, en stilstaan bij het verlies van ons kind op zondag.
Met alle regelingen van deze tijd konden we zes weken met elkaar genieten. Het waren fantastische weken die we nooit zullen vergeten. De tijd die je met elkaar hebt, krijg je nooit meer terug. We hebben ons compleet gevoeld, zonder echt compleet te zijn. We nemen Ravi mee in ons leven, en blijven dat doen. Zonder dat hij fysiek bij ons is, is hij wel in ons leven. We nemen hem mee, waar we ook heen gaan.
De zomer zal voor ons altijd een seizoen zijn met uitersten. De geboorte van onze gezonde dochter op 17 juni, de geboorte en het overlijden van onze zoon op 31 augustus. Een nieuw begin en een ‘eind’. Het grote contrast, elk jaar opnieuw.
Over Patricia
Patricia Vos is 32 jaar en moeder van Ravi Fox* ('21) en Amy Fox ('22) en woont samen met haar vriend en dochter Amy in een nieuwbouwhuis in Waddinxveen. Samen met haar gezin, familie en vrienden probeert ze het leven te vieren. Ze schrijft over de allerlaagste dingen waar zij als moeder met/zonder kind tegenaan loopt of beleeft.