We zijn net ontvangen in het ziekenhuis en iedereen is opgewekt, want vandaag gaat Benja geboren worden. Terwijl de intake plaatsvindt, installeren we ons.
De verpleegkundige heeft de verloskundige erbij geroepen. Ze kan Benja zijn hartje niet vinden met de CTG en met een echo kunnen ze makkelijker zoeken. Niks bijzonders. We voelden hem net nog bewegen, dachten wij en zij.
Ondertussen dus uitpakken. Voorbereidend op de mooie dag haal ik spelletjes, eten en drinken uit onze koffer. Ik zie het echo-apparaat binnenrollen en volg wat er gebeurt. Als de verloskundige begint en ook hier Benja’s hartje niet direct gevonden wordt, kijkt Elles me doodsbang aan. Ik kom naast haar staan en samen kijken we naar het echobeeld. Ik leg mijn hand op Elles haar schouder. Probeer haar gerust te stellen.
De gynaecoloog wordt er nu ook bij geroepen. We zien allemaal wat we normaal niet zien: een stil beeld, waar eerder de hartklepjes klapperden. Benja’s hartje is gestopt. Ons zoontje is ergens in de laatste 24 uur overleden. Hoe dan?! Gisteren waren we hier nog en deed hij het perfect.
Nog steeds sta ik naast Elles en doe mijn best haar gerust te stellen, wat natuurlijk niet kan. We zijn in shock. Haast hardop denk ik: “Dit komt goed, lieverd. Dit komt goed.” Want dat is wat je normaal altijd zegt als er even iets tegenzit. Ik ben echt volledig in de war.
Dit moet goed komen! Zijn hartje doet het gewoon! Ik wil het zeggen en wil vooral dat het zo is. Ik wil zorgen dat Elles niet nog meer verdriet hoeft te verwerken. Toch komen de woorden niet. Het hartje gaat niet meer kloppen. Ik kan Benja niet redden. Ik kan dit niet fixen, niet als vader noch als echtgenoot.
Het was niet goed. Het is niet goed. Het zal nooit goed worden. Benja is overleden en dat is niet goed. Het is wel heel veel anders in één. Onder andere een levens veranderend trauma. Wat er ook gebeurt, wij zijn hem voor altijd kwijt. Wij zullen hem altijd missen. Wij zullen altijd die pijn voelen van niet voor hem kunnen zorgen en niet met hem kunnen zijn en niets met hem kunnen doen. Die pijn kan ik niet onder woorden brengen. Die ken je of die ken je niet.
Waar ik verward was toen het duidelijk werd dat Benja dood was, lijkt een deel van de omgeving nog steeds verward. Men denkt dat als ik weer fulltime werk, het weer goed is. Men denkt dat als ik weer kan lachen, het weer goed is. Men denkt dat nu we een levend dochtertje hebben, het weer goed is. Die illusie helpt mensen wellicht; dan hoeven we de dood niet meer op te rakelen. Niets is echter minder waar. Het gemis en de pijn blijven. Bovendien wil ik juist wel over Benja blijven praten. Wil je me minder verdrietig zien? Noem zijn naam! Vraag naar hem, vraag naar ons. Dat is goed.
@petertj
Over Peter
Peter van Rheenen (1981), woont samen met Elles (1986) in Schiedam en samen zijn we de trotse ouders van Benja* en Evi. Hij is in 2023 na 41 weken stil geboren nadat hij overleed tijdens de inleiding. Ik schrijf over dit verlies, het gemis en de liefde voor hem die we verweven in onze levens. Terwijl we ook een nieuw normaal vinden waarin we opnieuw leren genieten van onze familie, vrienden, muziek, ons werk en reizen.