Voor mijn gevoel barst mijn hoofd uit elkaar. Al dagen, misschien al weken. Ik voel mij onrustig en kan niets hebben. Mijn tranen zitten hoog. Niet alleen mijn hoofd doet pijn, ook mijn rug, heup en schouders. Maar eigenlijk doet er maar één ding pijn en dat is mijn hart. Zoals elk jaar trek ik deze periode slecht. Veel regen, weinig zon, donkere dagen, drukte, verplichtingen en die feestdagen. Elk jaar zeggen we het weer: volgend jaar zijn we met de feestdagen niet thuis. Elk jaar zijn we er toch… Wie weet, volgend jaar.

De kinderen krijgen steeds huiswerk mee. Elke dag vijf minuten oefenen met lezen, nieuwsbegrip, aardrijkskunde, woordenschat en iets van geschiedenis. Vergeet dan ook niet de surprises die ze moeten maken met de gedichten. Ik krijg er stress van, voel me veel te verantwoordelijk. Daardoor zit ik er veel te veel bovenop en dan ontstaat er ruzie thuis. Ruzie die ik helemaal niet wil en waardoor mijn hoofd nog meer pijn doet. 

Mijn hart huilt om Fiene. Mijn lieve kleine Fiene die ik deze dagen zo erg mis. Ik wil ook met haar huiswerk maken, ondanks dat de stress zich dan nog meer zou opbouwen. Ik wil ook voor haar een kinderfeestje organiseren, dat zij net als Lif met vriendinnen een slaapfeestje kan houden. Samen taart bakken, matrassen naar beneden brengen, slingers ophangen, chips en drinken inkopen, maskertjes, nagellak en ga zo maar door. Ik tover een glimlach op mijn gezicht. Misschien zou Fiene helemaal geen meisje-meisje zijn, maar een stoere chick die net als Sef en Ferre van voetval zou houden. Samen met papa in haar Ajax tenue naar een wedstrijd gaan, met haar lange blonde haren in een hoge staart naar de trainingen. Wie weet… ik zal het helaas nooit weten.