“Stel dat de verloskundige al slaapt?”. Ik hoor het mijzelf nog zeggen. Het is kwart over elf ’s avonds en ik ben 23 weken en 5 dagen zwanger als ik ineens een enorme hoeveelheid vocht verlies. Mijn vriend en beste vriendin vinden dat ik direct de verloskundige moet bellen. Even twijfel ik nog. “Ik ben toch geen spoedgeval?” Tot plots het besef doordringt dat er best iets helemaal fout kan zijn. Dan raak ik in paniek.
Dom en naïef
Ik ben de eerste 12 weken voorbij. “Je bent uit de gevarenzone!” hoor ik mensen vaak zeggen. Die twaalf weken voelen als een mijlpaal. Die kan ik mooi in mijn zak steken. Ik ben 16 weken zwanger als we horen we dat we een meisje krijgen met als uitgerekende datum 19 september 2018: Ivy Nika.
Tijdens de twintig weken echo ziet alles er perfect uit. Ivy is sterk en beweegt veel. Ze maakt het de echoscopist zelfs nog lastig om alles te meten. Met een gerust hart loop ik de deur uit. Ik kan onze lieve mooie baby al bijna ruiken! Dat het ook na de 20 weken fout kan gaan en er in Nederland per jaar 500 baby’s stil worden geboren, weet ik niet. Wat voel ik mij daar later dom en naïef over.
Ziekenhuisopname
De verloskundige staat een kwartier later voor de deur. Ze stelt vast dat mijn vliezen zijn gebroken. Terwijl ze het ziekenhuis belt, pakt ze de dopler. Ik ben zo bang dat Ivy al is overleden, maar gelukkig horen we een sterke hartslag. Ik ben opgelucht. Ons meisje is er nog!
Aangekomen in het ziekenhuis volgen meer controles. Ik sta doodsangsten uit. Om 02.00 uur vertelt de gynaecoloog dat als de bevalling doorzet, ze niks kan doen. Ook niet als Ivy levend ter wereld komt. Volgens de wet mogen ze een baby pas vanaf 24 weken zwangerschap actief opvangen. Dit is het moment waarop we besluiten om iemand te bellen. Mijn schoonmoeder is er binnen een uur. Nog altijd ben ik haar daar dankbaar voor. Dit kunnen we echt niet alleen aan.
Tussen hoop en vrees
De eerste uren ben ik angstig. Ik ben mij extreem bewust van mijn lichaam en zo bang dat ik ineens weeën krijg. Gelukkig blijft het rustig. Zachtjes vraag ik Ivy of ze alsjeblieft tot 24 weken bij me wil blijven. Natuurlijk is geboren worden na 24 weken zwangerschap niet ideaal, maar dan kunnen we op z’n minst nog hopen dat ze actief opgevangen kan worden.
Die nacht krijgt ik om 04.20 uur de eerste injectie in mijn rechterbeen om de longen van Ivy versneld te laten rijpen. “Wiebel maar met je voet, dan gaat het soepeler”, zegt de verpleegkundige. Ik ben opgelucht dat de eerste injectie er in zit. Over 24 uur volgt de tweede én ben ik ook precies 24 weken zwanger! Het is zaak om hoop te houden en te focussen op onze perfecte Ivy.
Joyce de Vries: is 29 jaar en naast de trotse moeder van Ivy Nika* horeca adviseur en runt daarnaast een vegan blog. Schrijven is een van haar passies en in de meest donkere tijden kan zij hierdoor toch het licht blijven zien.