Blog

Lieve Benja,

Een jaar geleden was het een druilerige maandag. Al begon die 8 mei vol kleur. Ik nam nog snel een foto van je stralende moeder voor het raam. Er was nog een beetje zon en het werd het mooiste beeld van haar dat ik kende. De trots, vreugde en de verwachting. Het straalde op me af; we gingen naar het ziekenhuis en je eindelijk echt ontmoeten!

Nog geen uur later was de zon echter volledig verdwenen en was alles grauw als de nacht. Wat we thuis nog niet wisten, werd in het ziekenhuis heel snel duidelijk. Via de CTG en echo kon niemand meer het geluid van jouw hartje vinden. Ik weet nog dat ik hardop wilde zeggen dat het goed kwam, zoals ik altijd tegen je moeder zei, maar nee, dat sloeg nergens meer op. Mijn brein kon niet bij de werkelijkheid.

Ergens in die laatste dag heb jij gevochten voor je leven. Door een bizarre samenloop van zaken die niemand verklaren kan, verloren we jou echter voordat we je goed en wel mochten hebben. We kwamen in een schizofrene achtbaan. Je moest nog geboren worden, terwijl we spraken over je afscheid. Ik had je nog niet vast en we spraken over koelmatrasjes.

Toen ik je eenmaal vast mocht houden, genoot ik huilend van jouw nog warme lijfje op mijn huid. Ik voelde je haartjes kriebelen tegen mijn kin. Ik kan het nog voelen. De verbinding tussen vader en zoon was direct daar en die blijft!

Sindsdien is er ontzettend veel gebeurd en alles blijft ingewikkeld. Soms kijk ik bijvoorbeeld naar je foto of je lampje en krijg ik een lach om mijn mond, soms komt er juist een traan. In het afgelopen jaar zijn je moeder en ik een nog sterker team geworden. Je opa en ik hebben nog mooier contact en we namen je in gedachten mee tijdens het vliegtuigen kijken. Het zijn maar wat voorbeelden van vele veranderingen. Je brengt liefde en verbinding. Je opent harten en hoofden waar je het niet verwacht.

Dat heeft echter een indrukwekkende keerzijde. De liefde en zorg die ik jou wil bieden kan ik eigenlijk niet kwijt. Dit jaar was afgeladen met verdriet en onvervulde gevoelens. Ik moet opnieuw leren wat goed voor me is en waar ik goed aan doe. Genieten is ingewikkeld. Onze reden van leven werd weggeslagen en ik voel me onzeker.

Wat ik wel zeker weet, is dat ik je altijd meeneem in ons heden en onze toekomst, in mijn gedachten en mijn zijn. Door jouw naam te noemen en hopelijk ook door jouw naam heel vaak te horen. Want als ik je naam hoor, dan ben je er. Je mag niet worden vergeten.

Benja, bedankt voor jouw komst, bedankt dat je mij vader maakte, bedankt voor alles wat jij bracht en brengt en voor alles wat je kost. Uiteindelijk kom ik er sterker uit. Met jou, met je moeder, met ons gezin. Je groeit door in ons! Steeds beter, steeds mooier en soms ook gewoon keihard en lelijk.