Categorie: Blog

Soms zijn er van die woorden die mensen zeggen als het gaat over onze overleden zoon Arthur. Dat mensen vragen hoe het met ons gaat of dat we het over Arthur hebben en hoe alles is gegaan.

Het is zo fijn als we het daar af en toe over mogen hebben. Dat hij ook bij anderen nog voortleeft in hun gedachten. Dat ze dat doen waardeer ik enorm.

Soms zijn de gekozen woorden toch wat “ongelukkig”. Maar ik ben positief ingesteld en ga uit van de beste intenties van mensen. En toch, en toch… soms wordt er ook iets met ongetwijfeld de beste intenties gezegd dat niet zo lekker binnenkomt.

Laatst kwam ik in het ziekenhuis een verpleegkundige tegen die ook voor ons gezorgd heeft in de periode dat we in het ziekenhuis lagen na de stilgeboorte van Arthur. Inmiddels is dat bijna zeven jaar geleden. Dus dat ze het nog weet en ernaar vraagt, vind ik bijzonder en hartverwarmend.

Gelukkig kon ik zeggen dat het goed met ons gaat, Arthur hoort bij ons gezin. Luchtig het ene moment, rauw het andere moment. Dat je opeens beseft dat we een kindje bij ons moeten missen. Rouw ligt altijd op de loer. Maar we durven te zeggen dat het goed gaat. Wie had dat destijds gedacht?

We praatten nog wat verder over van alles en nog wat. Ook over onze kinderen. En toen zei ze ineens “Ik moet er niet aan denken dat een van onze kinderen dood zou gaan. Ik zou dat niet kunnen.” Op dat moment dacht ik er niet veel van.

Toch bleven de volgende dagen die woorden “Ik zou dat niet kunnen” door mijn hoofd spoken. Ik dacht er steeds over na. Het werden van die “knaagwoorden” die terug bleven komen. Ik merkte dat ik er toch wat verdrietig en geïrriteerd van raakte.

Ik denk dat niemand dit zou kunnen. Ik doe het, leven met het verdriet van het verlies van onze lieve Arthur. En toch, ik kan dat óók niet. Ik denk dat niemand dat kan. Of het je eenmaal of meerdere keren overkomt, niemand kan het ooit. Je doet wat je kunt en mijn ervaring is dat na verloop van tijd het leven gelukkig ook weer andere kleuren laat zien dan zwart en grijs. Maar nee, niemand kan dit.

Door dit voorval is het mij zo duidelijk geworden hoe lastig het is om de juiste woorden te vinden. Hoe je ze hebt bedoeld is niet altijd hoe het wordt ontvangen, laten we daar naar elkaar bewust van blijven. Toch wil ik blijven geloven in de beste intenties van mensen. Ook al knaagt het soms wel…

Je staat aan mijn bed. Net als je broertje en zusjes altijd doen. Opeens, midden in de nacht. Ik praat tegen je. Half slaapdronken. Ik open mijn ogen en je lost op in het niets.

Deze nachtelijke bezoekjes voel ik vaker. Al twijfel ik soms of mijn hoofd een loopje met mij neemt. Misschien verzint mijn hoofd het wel, om mijn verdriet te stillen. Ik wil je dichterbij voelen, maar soms lijk je zo ver weg. Ik ben niet erg spiritueel. Ik weet niet eens wat ik geloof, maar toch haal ik heel veel kracht uit deze nachtelijke bezoekjes.

Mijn hoofd heeft zich in ieder geval een beeld gevormd van hoe je eruit zou zien en voor heel even ben je dan echt bij mij.

In deze periode ben ik meer met je bezig. Nog twee maanden en dan is het alweer acht jaar geleden. Acht jaar. Het voelt lang en kort tegelijk. In die acht jaar is er zo ongelofelijk veel veranderd. Ben ik zo ongelofelijk veel veranderd. Ik denk dat veel mensen van vroeger mij haast niet zouden herkennen. Ja, aan mijn uiterlijk maar niet aan al het andere.

Ik merk dat ik minder scherp ben in deze periode. Ik ben meer met je bezig en ik vind het ook fijn om met je bezig te zijn. Al twijfel ik veel of de buitenwereld daar ook zo over denkt. Voor hen blijf je al snel hangen in je verdriet. Al ervaar ik dat zelf anders. Mijn verdriet sterkt mij in wie ik ben of wie ik wil zijn.

Door jouw geboorte en je veel te snelle vertrek zie ik de wereld door andere ogen. Mijn waarden, normen, uitdagingen en zoveel andere dingen zijn verlegd. De zoektocht is lang en ik kom mijzelf in heel veel facetten van het leven tegen. Ik zie op tegen situaties waar ik vroeger met volle vaart in zou zijn gerend en aan de andere kant durf ik risico’s te nemen waar ik voorheen zeker voor zou zijn weggelopen.

Ik roep vaak dat de prijs te hoog is. Ja, ik vind de dingen die ik nu doe heel erg fijn, maar de prijs die ik er voor heb betaald is veel en veel te hoog. Maar goed, de situatie veranderen kan niet meer. Het is mij immers al overkomen. Ik moet en zal er het beste van maken, met jou in mijn hart. Als ik je in mijn hart bewaar, raak ik je namelijk nooit meer kwijt.

Met Nora in haar mandje tussen ons in gaan we op weg naar de begraafplaats.

Samen zitten we op de bank in ons kamertje in het gasthuis, de ruimte waar ons meisje de afgelopen dagen opgebaard lag. Zo’n klein baby’tje in een rieten mandje. Het mandje waarin ze over enkele uren begraven zal worden.

Ik voel een flinke brok in mijn keel. De tranen komen maar niet vandaag. Ik vraag me af of dit is omdat ik me groot probeer te houden, of dat ik later zal instorten. Ik kijk naar buiten en zie dat het regent. ‘Past goed bij deze dag’ denk ik nog.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om te beseffen wat er vandaag allemaal gaat gebeuren, terwijl ik toch echt met mijn overleden kindje op schoot in de armen van mijn man zit.

Het is vijf dagen na de bevalling. De hormonen gieren door mijn lijf, dat voelt dat ik voor mijn kindje moet zorgen. Mijn lichaam maakt melk aan, voor een kindje dat ik nooit mag voeden.

Mijn gedachten dwalen af en voor mijn gevoel ben ik in veel dingen tekort geschoten in het voorbereiden van de begrafenis. Ons kleine meisje heeft geen kleertjes aan, want we hebben niet op tijd iets kunnen vinden dat past. Ze is in doeken gewikkeld en dat voelt heel raar. Het voelt alsof alles wat we de afgelopen dagen gedaan en geregeld hebben, niet genoeg was.

Maar is het ooit genoeg? Dit is het enige moment dat we echt voor haar kunnen zorgen. Hebben we wel de juiste muziek? Is het niet raar dat ik zelf wil spreken in de afscheidsdienst, omdat ik de tekst zelf geschreven heb? Durf ik dat wel? Gelukkig neemt onze uitvaartbegeleider het over als ik niet durf. Dit is een geruststellende gedachte.

Ik ben met zoveel bezig in mijn hoofd, om maar niet bezig te zijn met het feit dat we zo definitief afscheid moeten nemen van ons kind. Onze baby, waar we zo naar toe hebben geleefd.

Ik ben in gedachten verzonken als ik merk dat de deur opengaat en Helga, onze uitvaartbegeleider, binnenkomt. Ik zie aan haar gezicht dat het tijd is. Tijd om ons kindje in haar mandje te leggen. Het is een wit rieten mandje, met een wit kussentje, waarop ze komt te liggen. Zo gekozen omdat dit wat ‘zachter’ aan zal voelen dan een klein doodskistje.

We staan met z’n tweeën naar haar te kijken. Haar mooie gezichtje nog eens goed in ons op te nemen, maar geen van ons beiden lijkt aanstalten te maken om de deksel op het mandje te doen. Ik neem hierin uiteindelijk het voortouw, als het tijd is om te vertrekken. Ik pak vastberaden de deksel en leg hem op het mandje. Alsof ik een pleister van een wond trek, niet nadenken maar doen.

Samen maken we de knoopjes vast, om het mandje dicht te maken. Jan pakt onze jassen, de auto met de chauffeur staat buiten al op ons te wachten. Met knikkende knieën loop ik naar de auto toe, met het kleine witte mandje in mijn handen. We zitten op de achterbank. Jan en ik, met Nora in haar mandje tussen ons in. De laatste keer samen als gezin compleet. Wij drieën.

We houden elkaars hand stevig vast, terwijl onze handen op het mandje liggen.

Het is stil in de auto. Ik merk dat ik dit lastig vind. Deze stilte geeft ruimte voor gedachten en gevoelens om binnen te komen en dat is iets wat ik op dit moment niet wil toelaten. Ik probeer af en toe een luchtig grapje te maken of iets aan mijn man te vragen, maar de spanning en emotie zijn ook van zijn gezicht af te lezen. Langzaam rijden we af op de begraafplaats. De plaats waar de urn van de vader van Jan ook staat.

Zo zal ons meisje altijd dichtbij haar opa zijn.

 

Lieve Ella, al een jaar lang ben ik een super trotse moeder. Ik hou van je en ik mis je

Precies een jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Moeder van een stil meisje. Ze huilde niet toen ze op m’n buik werd gelegd.

Dat ze niet meer leefde kregen we een aantal dagen daarvoor te horen. Plotseling, zomaar, uit het niets. Geen waarschuwing, geen teken. Ik lag op de bank bij de verloskundige toen ze me vertelde dat het niet goed was. “Wat bedoel je, niet goed? Wat betekent dat?” vroeg ik nog. Ik had verwacht dat er overal alarmbellen af zouden gaan en er honderden mensen binnen zouden stormen om jou te redden. Maar er viel niets meer te doen, het was al gebeurd. Jouw hartje was gestopt met kloppen.

Ik kon het niet geloven, raakte totaal in paniek. ‘Als er iets mis is met mijn kind voel ik dat als moeder wel aan’, dacht ik altijd. Maar er bleek geen enkele aanwijzing. En ook geen enkele oorzaak. Elke dag zoek ik naar antwoorden die ik nooit zal vinden.

Mijn eerste kind, mijn eerste dochter. Die ik nooit meer vast zal houden, nooit naar school zal brengen en waarvan ik nooit het woordje ‘mama’ zal horen.

Ik mocht haar bijna 30 weken dragen. En toen ze eenmaal werd geboren, was ik gelijk verliefd. Wat was ik trots. Eindelijk kon ik haar ontmoeten, ik was zo benieuwd naar haar. Ze zeggen altijd dat je je eigen kind het knapste vindt. Nou, deze wás ook echt het knapste. Ik was er helemaal van ondersteboven. Dat wij zoiets moois hadden gemaakt. Ze was helemaal af, met blonde haartjes en wimpertjes en de liefste vingertjes en teentjes die ik ooit had gezien.

Dat er nooit een oorzaak is gevonden voor haar overlijden vind ik misschien nog wel het allermoeilijkste. Dat ik niet weet of de geschiedenis zich zal herhalen. Dat ik niet weet of ik het had kunnen voorkomen. Dat ik haar niet kan vertellen dat het beter is zo, want dat is het niet. Ze had gewoon bij ons moeten zijn.

Ik heb me zo lang schuldig gevoeld. Nog wel eens, eigenlijk. Schuldig dat ik niks heb gemerkt, dat ik haar niet heb kunnen beschermen. Mijn buik zou een veilige plek moeten zijn. Waarom had mijn lichaam ons zo in de steek gelaten? Waarom kon ik haar niet redden? En ondanks dat het me heeft gebroken, zou ik het niet ongedaan maken als het kon. Als dat zou betekenen dat ik Ella nooit had gekend. Doe me dan maar het verdriet en de pijn, maar daarmee ook de liefde. Want het heeft me niet alleen maar dingen gekost, het heeft me ook heel veel gebracht. De liefde die ik voor haar voel overvalt me soms. Een extra luikje in m’n hart dat open is gesprongen toen ze in m’n armen lag. Ik had geen idee dat dat luikje er was. Ze heeft me geleerd om zachter voor mezelf en anderen te zijn. Om

vertrouwen te hebben. Om hard te huilen en om hard te lachen. En dat het allemaal oké is.

Lieve Ella, al een jaar lang ben ik een super trotse moeder. Ik hou van je en ik mis je, elke dag opnieuw. En ik hoop stiekem dat jij ons ook een klein beetje mist. Vandaag bakken we taart, hangen we slingers op, pakken we cadeautjes voor je uit, zingen we voor je en praten we oneindig veel over je. We vergeten jou echt nooit.
Voor altijd ons lieve kleine meisje.

Dikke kus van mama

In het leven worden we soms geconfronteerd met gebeurtenissen die ons tot in het diepst van onze ziel raken. Voor mij begon dit hoofdstuk op een ogenschijnlijk normale dag, toen ik een petitie ondertekende die de rechten van ouders van stilgeboren kinderen wilde verbeteren. Destijds had ik geen idee dat deze daad van solidariteit 13 maanden na de invoering van de wet mijn eigen leven zou raken, op een manier die ik nooit had kunnen voorzien.

Op 12 maart 2020 moesten we afscheid nemen van Faith, ons geliefde dochtertje dat veel te vroeg van ons werd weggenomen. Het was een dag die onze wereld in duisternis hulde en ons hart verscheurde in een pijn die onbeschrijfelijk is. Nooit had ik gedacht dat ik zelf zou behoren tot de ouders die hun kind veel te vroeg moesten laten gaan.

Terugkijkend herinner ik me de petitie van Stille Levens die ik had ondertekend, gedreven door een gevoel van medeleven en empathie voor ouders die dit verdriet al hadden doorstaan. Ik wist toen niet dat deze wet, waarvan ik dacht dat ze anderen zou helpen, mijn eigen leven zou beïnvloeden op een manier die ik me niet had kunnen voorstellen. Het was pas toen de realiteit van het verlies van Faith onze familie trof, dat ik de volledige impact van deze wetten begreep.

De eerste wet, die het mogelijk maakte om stilgeboren kinderen in de Basisregistratie Personen (BRP) op te nemen, was een mijlpaal voor ouders zoals wij. Voorheen werden stilgeboren kinderen administratief niet erkend, waardoor hun bestaan in de officiële registers niet werd vastgelegd. Deze wet gaf ouders de kans om het bestaan van hun stilgeboren kind officieel te erkennen en het een plaats te geven in de administratie.

Het was een verlichting om te weten dat Faith nu officieel werd erkend als ons kind, geregistreerd in de BRP onder haar naam, Faith (Néva Rose) van Hees.

Maar voor mij was dit nog niet genoeg. Ik had altijd al gewild dat mijn kinderen een dubbele achternaam zouden dragen, en Faith was daarop geen uitzondering. Haar rouwkaart en andere documenten die we maakten, vermeldden al haar naam als Faith (Néva Rose) van Hees – Hompes. En dankzij de tweede wet, die ouders de mogelijkheid gaf om hun kinderen een dubbele achternaam te geven, werd dit een realiteit.

Sinds 14 februari 2024, Valentijnsdag, staat Faith officieel geregistreerd met haar dubbele achternaam. Dit was een moment van vreugde en opluchting, een erkenning van haar volledige identiteit en een eerbetoon aan de liefde die ze in ons leven bracht, zij het voor een veel te korte tijd.

Stille Levens vroeg me om dit verhaal te delen, niet alleen als herinnering aan Faith, maar ook als een boodschap van hoop en empowerment voor andere ouders die hetzelfde verdriet hebben meegemaakt. Want nu weten zij, net als wij, dat hun kinderen niet alleen erkend kunnen worden, maar ook de achternaam van beide ouders mogen dragen. Door een overgangsregeling zelfs met terugwerkende kracht*.

Dus voor alle ouders die hetzelfde pad bewandelen: weet dat je niet alleen bent. En voor Faith, mijn liefste dochter: jouw naam leeft voort, nu en altijd.

Faith Néva Rose van Hees – Hompes

Met liefde,

Shannen van Hees – Hompes

 

*Let op deze overgangsregeling loopt nog tot 1 januari 2025.
Je kunt gebruik maken van de overgangsregeling als jouw eerstgeboren kind geboren is op of na 1 januari 2016. Denk je er over om jouw kind(eren) ook beide achternamen mee te geven? Kijk dan zeker op onze site voor de regels die gelden en de kosten die de gemeente rekent voor deze wijziging. Alle info vind je op: stillelevens.nl/informatie/geboorteaangifte-en-achternaam/

Het nieuwe huis, met jouw kamer en jouw bedje en alles wat we voor je hadden gekocht. Nu slaapt je zusje in jouw bedje en speelt zij met jouw knuffels. Zij draagt jouw kleding en we wandelen met jouw kinderwagen.

Maar niet alles wordt gebruikt. Nog zoveel spulletjes die van jou zijn en voor mij zoveel waarde hebben. Nu moet ik ze inpakken en meenemen. Ik vind het moeilijk om ze aan te raken, het doet me zo veel pijn. Ik wil zo voorzichtig mogelijk met jouw spulletjes zijn, om niks kapot te maken.

De doos met jouw geboortekaartjes, het dekentje dat over je kistje lag, de hydrofiele doek die in het ziekenhuis bij je hoofdje lag, de usb-stick met de afscheidsdienst, een knuffeltje, de gipsafdrukjes van je handjes en voetjes, een plukje van je haar… Zomaar wat dingen die ik met alle zorgvuldigheid inwikkel en voorzichtig in verhuisdozen leg. Bij alles wat ik vastpak voel ik de pijn van het gemis. Het verdriet, de onzekerheid en de boosheid zijn zo diep in me geworteld dat ze onderdeel zijn geworden van mijn persoonlijkheid.

Verhuizen is intens. En zeker als je geconfronteerd wordt met de spullen die je zó veel waard zijn. Het voelt bijna respectloos om alles in een doos te vervoeren. Daarom heb ik de urn en het beeldje van jouw handen en voeten op mijn schoot meegenomen in de auto. Het zijn een paar van de laatste dingen die overgaan naar het nieuwe huis. Ik houd ze tijdens het rijden op mijn schoot. Het is maar 500 meter. Ik start de auto en rijd weg. Als ik de straat uitrijd schijnt de zon vol in m’n gezicht. Het is 16.30 uur en de zon gaat bijna onder. De hemel kleurt oranje en de zon komt tussen de wolken vandaan. Ze schijnt vol in mijn gezicht. Alsof jij wilt zeggen: “Het is goed mam, ik ga met je mee.” Ik knipper, veeg een traan van m’n wang en zeg hardop: “Je hebt gelijkt, je gaat altijd met me mee.”

Jouw naam betekent “zon”. En af en toe trakteer je mij op zo’n mooi, uniek moment waarin mijn wereld even stilstaat en ik alleen maar dankbaar kan zijn voor een teken van jou. Een teken van mijn lieve zoon uit de hemel. Hij die er elke dag is en elke dag met mij meegaat.

Hij hoeft niet te verhuizen, want hij woont in mijn hart.