De schoolverlatersavond op mijn werk staat voor twee avonden gepland. Beide avonden kan ik niet, echt niet. Ik ga wel naar de generale repetitie, deze plan ik tussen mijn afspraken bij ouders thuis.
Op weg naar de school waar ik twee dagen per week werk vallen de vlaggen met rugtassen mij extra op. Ik zag ze wel, maar liet ze niet binnen. Te pijnlijk, te hard, onverdraaglijk: voor Fiene zullen wij nooit de vlag met een rugtas buitenhangen. Zij zal nooit slagen voor haar examen, zal nooit een musical doen, zal nooit een schoolverlatersavond hebben.
Al weken ben ik onrustig, rustig onrustig. Het valt mijzelf bijna niet eens op. Mijn lijf voelt loom, mistig, licht gespannen, moe. Met wat chocolade voor een bom aan suikers merk ik er eigenlijk niets van. Nou ja, mijn broek gaat er wat strakker van zitten maar voor even is dat lome, mistige gevoel weg. Ik wil niet toegeven dat ook na 12 jaar het gemis nog zo groot is. Dat de toekomst die ik 12 jaar geleden voor ogen had er niet is en nooit zal komen. De vragen die in mijn hoofd rondspoken maken me onrustig, verdrietig en geven mij geen houvast. De lichamelijke klachten die ik al weken voel zijn allemaal te verklaren, het toegeven is alleen een stap te ver.
Ik wil houvast, duidelijkheid en controle hebben. Controle dat ik weet dat ik mijn andere kinderen zal overleven. Dat ze gelukkig zijn, gezond en straks een heel fijn leven krijgen. Dat ze altijd de goede personen tegenkomen en altijd drie keer kijken of ze kunnen oversteken en dat ze nooit op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Dat Niels en ik ooit, als we minimaal 85 jaar oud zijn, samen gezond naar bed gaan en dan beiden niet meer wakker worden, omdat ons hart te oud is geworden. Dat ik nooit meer zo’n groot verlies hoef te lijden. Ik weet dat dat niet zo is. Ik weet dat het niet kan en dat maakt mij soms zo angstig.
Fiene deed afgelopen schooljaar geen musical, ging niet op kamp, had geen schoolverlatersavond. Daar zit ik dan in het donker bij de generale repetitie met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen. Met tranen vol trots hoe deze leerlingen zich hebben ontwikkeld en een super mooie avond in elkaar hebben gedraaid met de hulp van hun leerkrachten… Tranen vol gemis om mijn kleine, lieve, mooie en dappere Fiene, die nooit ouder zal worden dan vier minuutjes.
Over Fleur
Fleur de Wilde -van Schalkwijk (1983): is getrouwd met Niels en samen zijn zij de trotse ouders van Fiene* (2011), Lif en Sef (2012) en Ferre (2017). Fiene* overleed kort na de bevalling aan, wat later bleek, een aangeboren longafwijking. Werkt als schoolmaatschappelijk werker binnen de Jeugdgezondheidszorg, is dol op koken, sporten en fotograferen.