Blog

Is dit een voorgevoel waar ik naar moet luisteren? Of is dit een complete paniekaanval en heb ik mij later voor niets zo druk gemaakt? Ik weet niet waarop ik kan vertrouwen.

Duizelig. Misselijk. Mijn hart slaat wel 140 slagen per minuut. Alsof ik een flink aantal kilometers heb gerend, maar dat heb ik dus helemaal niet. Niets. Geen enkele meter. Ik zit op bed en verroer me niet. Ik heb het warm. Ieder moment denk ik dat ik flauw ga vallen, maar er gebeurt niets. Ik voel mij machteloos. Wat kan ik doen nu? Niets. Wachten. In de hoop dat ik gerustgesteld zal worden. Ik sta op en begin te ijsberen. Heen en weer in de kamer. Alsof seconden uren duren. Met mijn oren en ogen wagenwijd open. Iedere ademhaling kan ik horen en beleef ik intens. Ik blaas uit.
Is dit weer zo’n paniekaanval waarvan ik over een paar dagen zeg dat het dus nergens nodig voor is geweest? Dat ik die angstgedachten dus wéér heb toegelaten? Ik hoop het.

Ergens weet ik, dat ik mij dan schaam dat dit dan weer is gebeurd. Maar nu zakt de grond onder mijn voeten vandaan. Ik kan niet meer helder nadenken. Ik probeer mij ‘moed’ in te praten: dat als hij dan toch dood moet gaan, dat ik dan in ieder geval weet hoe het allemaal moet. En dan draaien we het bandje net als ruim vier jaar geleden gewoon weer af. Ik weet wie ik moet hebben. Ik weet wat ik dan allemaal moet regelen en wie ik moet bellen.

Onze jongste voelt zich duidelijk ziek. Hij ademt zwaar en veel. Hij voelt zich duidelijk benauwd en is echt zoals ze dat noemen ‘een dood vogeltje’. Ironisch genoeg schrijf ik dit nu zo, maar ik denk dit op dat moment dus ook echt. Dat hij dood gaat. Het eindigt bijna altijd in de dood, toch?!
Ruim 4 jaar geleden zou ik dit denk ik goed hebben kunnen handelen en zou ik kunnen denken dat het vast allemaal wel weer goed komt. Maar sinds onze eerste stilgeboren is, heb ik angstaanvallen. Of sterke paniekaanvallen. Comme si, comme sa. Voornamelijk wanneer onze jongens ziek zijn. Dan kan ik niet meer helder denken. Een intens en zenuwachtig gevoel overheerst. Donkere gedachten nemen de overhand. In mijn gedachten zie ik dan al een begrafenis voor me. Ik hoor de liedjes al die ik uit moet zoeken.

Ik reageer geïrriteerd naar alles en iedereen. Ik ben in alle staten. Doodmoe, maar uiterst alert. Mijn omgeving probeert me gerust te stellen, door te zeggen dat jonge kinderen vaker ziek zijn en echt wel weer beter worden. Ik wil dat op die momenten zo graag geloven en ervan uit kunnen gaan, maar het lukt me niet.

De struggle die ik dan voer is mindblowing. ‘Oké, is dit een voorgevoel waar ik naar moet luisteren en als ik dat niet doe dan… Of is dit een complete paniekaanval en heb ik mij later voor niets zo druk gemaakt?’
Ik weet niet waarop ik kan vertrouwen. Nemen mijn gedachten mij in de maling of is dit echt en moet ik dat sterke moedergevoel volgen…

Gelukkig zijn we nu een paar dagen verder en kijk ik naar een prachtig ventje dat zich alweer stukken beter voelt. En weer lacht. Hij is zichzelf. Heb ik mij toch weer druk gemaakt om niets. Uiteindelijk dan. Helaas heb ik dit alles zelf niet in de hand. Nog steeds niet. Na allerlei vormen van therapie en de boodschap dat ik alles al geleerd heb. Ik zal hier blijkbaar mee moeten dealen. Het hoort bij mij. Dit is wie ik nu ben. Het is deel van mij. Maar makkelijk is dit nog altijd zeker niet…