Het is 8 mei 2023, bijna middernacht. Ik heb Benja op mijn borst liggen. Dit is de eerste en direct laatste keer dat ik huid-op-huidcontact kan hebben met mijn zoon. Hij is nog een beetje warm, maar koelt snel af na zijn stille geboorte. Elles en ik delen de tijd van wat normaal het ‘gouden uur’ had moeten zijn.
Ik druk Benja voorzichtig nog wat steviger tegen me aan. Hij is zo mooi en delicaat, volmaakt eigenlijk. Ik wil alles zo goed mogelijk in mij opnemen en hem koesteren. Door hem voel ik me op dat moment direct vader. Voelbaar van m’n tenen tot mijn kruin, terwijl ik met m’n kin door zijn kruintje woel en zijn piekerige haartjes zachtjes voel kriebelen tegen m’n huid. De tranen lopen over mijn wangen door wat er gebeurt. Het is en blijft zo onwerkelijk dat we op het laatste moment beroofd zijn van onze dromen. We wilden zo graag al onze liefde en zorg steken in ons kindje en genieten van alle momentjes die we voor ons zagen.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder; het is juli 2024. Als ik nu mijn ogen dicht doe, voel ik nog dat moment van toen en vooral die haartjes. Dat koesteren lukt dus.
We hebben ondertussen een ruim jaar vol emoties, verwerking en re-integratie achter ons. Een jaar waarin we haast niet meer durfden te dromen van toekomstige momenten, maar waarin we wel hoopten op iets heel moois. En dat kwam: 10 juni kregen we onze dochter, Evi Lily. Een gezond meisje vol energie en leven. Een schril en schitterend contrast in één.
Sinds enige tijd kan ik Evi ook voeden met een flesje en dus ben ik regelmatig ‘s nachts zo rond een uur of drie aan de beurt. Dat zijn zulke fijne momenten. De stilte om ons heen. Heel simpel en heel intiem. Even samen.
Na de fles trek ik Evi tegen me aan; haar koppie op mijn borst. Het is inmiddels half vier. Ik kijk over haar hoofd naar het dressoir aan de overkant van het bed. Naar de foto van Benja met daarnaast een elektrisch kaarsje. We hebben het als herinneringsplekje ingericht en we vinden het fijn om te gaan slapen, terwijl zijn lampje brandt.
De fles is leeg. Evi slaapt. Benja zijn lampje gaat uit en ik fluister: “Welterusten ventje”, terwijl ik mijn kin nog maar eens stevig op het hoofdje van Evi druk. Ik voel hoe haar haartjes tegen mijn huid kriebelen…
Gelukkig zit er dit keer geen limiet aan hoe vaak ik dit kan doen. Het is meestal enorm confronterend, maar toch is het elke keer ook mooi en bijzonder. Ik koester voor nu het gevoel en de mogelijkheid en geniet. Dit kan ik uren volhouden, maar ik haal even diep adem en leg haar toch maar in bed.
Welterusten, kindjes. Ik hou van jullie.
Over Peter
Peter van Rheenen (1981), woont samen met Elles (1986) in Schiedam en samen zijn we de trotse ouders van Benja*. Hij is na 41 weken stil geboren nadat hij overleed tijdens de inleiding. Ik schrijf over dit verlies, het gemis en de liefde voor hem die we verweven in onze levens. Terwijl we ook een nieuw normaal vinden waarin we opnieuw leren genieten van onze familie, vrienden, muziek, ons werk en reizen.