Druk met overleven. Dat was ik en ben ik nog steeds.
Toen Sue stil geboren werd, was ik letterlijk heel druk met overleven. Het figuurlijke overleven volgde later. Na een langdurige bevalling liet de placenta niet los. Ik verloor in weinig tijd vier liter bloed en werd met spoed naar de operatietafel gebracht. Twee momenten zijn mij sterk bijgebleven. Het moment dat artsen mij nog snel een paar vragen stelden: ‘Ben je al eens geopereerd? Ben je weleens onder narcose geweest?’ En dat ik door vier man uit het ziekenhuisbed werd getild naar de operatietafel.Ik kreeg een kapje op mijn mond en een zuster zei: ‘Zo, jij bent nog helder!’ Waarop ik dacht: ’Tsja, wat moet ik anders.’ Toen ging het lampje uit.
Zo helder als dat ik de narcose inging, zo helder kwam ik er ook uit. Ik wist meteen weer waarom ik hier lag. Emoties waren er niet. Die kon ik er op dat moment niet bij hebben. Later leerde ik dat het niet voelen van emoties bij het menselijk overlevingsmechanisme hoort. Je lichaam gaat op overlevingsstand. Het moet overleven, meer niet. Er is geen ruimte voor emoties. Dat past gewoon niet. Die emoties zouden je letterlijk kapot maken. Je zou het niet overleven. Het kan niet samen.
Hallo trauma. Angstaanvallen begonnen langzaam mijn leven te beheersen. Thuis leefde ik constant met de gedachte dat het ook voor mij zo over kon zijn. Net als voor Sue. Mijn dag bestond uit het tellen van mijn hartslagen. Iedere vijf minuten zette ik mijn stopwatch weer aan. Ging mijn hartslag te langzaam? Dan dacht ik: “ja hoor, daar ga ik dan.” Ging mijn hartslag te snel? Dan dacht ik hetzelfde. Gerustgesteld worden door mijn lief en andere mensen om mij heen was niet genoeg. Ik wilde hier uitkomen, maar ik wist ook heel goed dat dit zonder professionele hulp niet ging lukken.
Via de uitvaartbegeleiding kwam ik bij een therapeut terecht die gespecialiseerd is in rouw. Als vrij snel kwam zij tot de conclusie dat ik een groot stuk trauma had opgelopen. Het bevestigde mijn gevoelens en ik voelde meteen dat het goed zat. Dit zou mij zomaar eens kunnen gaan helpen om uit het diepe, donkere dal te komen. De volgende dag startten we met EMDR-therapie. Iets wat mij ontzettend heeft geholpen om de traumatische bevalling voor een groot deel te verwerken. Momenteel bestaat mijn therapie uit gesprekken. Mijn gedachten en gevoelens laat ik dan de vrije loop. En het fijne is, dat mijn therapeut antwoord lijkt te hebben op veel van mijn vragen en gevoelens.
Zo was ik vandaag weer bij haar. Ze haalt zoals gewoonlijk eerst een glas water voor me, ze gaat tegenover mij zitten en kijkt me aan. Meestal volgt de vraag: ‘Hoe gaat het met je?’, ‘Hoe voel je je?’ of ‘Hoe zit je hier vandaag?’ Vandaag blijft het stil. Ik dacht dat ik het rouwmonster na bijna een jaar wel de baas zou zijn. Maar ik moet huilen en antwoord dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat met me. Ze laat het even zo zijn. Er is stilte. Ze zegt dan: ‘Ik ben blij dat dit gebeurt. Je hebt je zo sterk gehouden. Nu is het sterke verdriet en gemis voor jou pas begonnen.’
Over Myrthe
Myrthe Oudenaarden ('85) woont met haar lief in Nieuwerkerk aan den IJssel. Ze is mama van Stevie 'Sue'* (30-12-2017) 'Sep' Louie (13-04-2019) en 'Ted' Freekie (19-04-2021) en werkt als kleuterjuf op een basisschool. Na het verlies van Sue leert zij ontzettend veel van het leven en gebruikt deze leerervaringen als inspiratie voor het schrijven.