Je staat aan mijn bed. Net als je broertje en zusjes altijd doen. Opeens, midden in de nacht. Ik praat tegen je. Half slaapdronken. Ik open mijn ogen en je lost op in het niets.
Deze nachtelijke bezoekjes voel ik vaker. Al twijfel ik soms of mijn hoofd een loopje met mij neemt. Misschien verzint mijn hoofd het wel, om mijn verdriet te stillen. Ik wil je dichterbij voelen, maar soms lijk je zo ver weg. Ik ben niet erg spiritueel. Ik weet niet eens wat ik geloof, maar toch haal ik heel veel kracht uit deze nachtelijke bezoekjes.
Mijn hoofd heeft zich in ieder geval een beeld gevormd van hoe je eruit zou zien en voor heel even ben je dan echt bij mij.
In deze periode ben ik meer met je bezig. Nog twee maanden en dan is het alweer acht jaar geleden. Acht jaar. Het voelt lang en kort tegelijk. In die acht jaar is er zo ongelofelijk veel veranderd. Ben ik zo ongelofelijk veel veranderd. Ik denk dat veel mensen van vroeger mij haast niet zouden herkennen. Ja, aan mijn uiterlijk maar niet aan al het andere.
Ik merk dat ik minder scherp ben in deze periode. Ik ben meer met je bezig en ik vind het ook fijn om met je bezig te zijn. Al twijfel ik veel of de buitenwereld daar ook zo over denkt. Voor hen blijf je al snel hangen in je verdriet. Al ervaar ik dat zelf anders. Mijn verdriet sterkt mij in wie ik ben of wie ik wil zijn.
Door jouw geboorte en je veel te snelle vertrek zie ik de wereld door andere ogen. Mijn waarden, normen, uitdagingen en zoveel andere dingen zijn verlegd. De zoektocht is lang en ik kom mijzelf in heel veel facetten van het leven tegen. Ik zie op tegen situaties waar ik vroeger met volle vaart in zou zijn gerend en aan de andere kant durf ik risico’s te nemen waar ik voorheen zeker voor zou zijn weggelopen.
Ik roep vaak dat de prijs te hoog is. Ja, ik vind de dingen die ik nu doe heel erg fijn, maar de prijs die ik er voor heb betaald is veel en veel te hoog. Maar goed, de situatie veranderen kan niet meer. Het is mij immers al overkomen. Ik moet en zal er het beste van maken, met jou in mijn hart. Als ik je in mijn hart bewaar, raak ik je namelijk nooit meer kwijt.
Over Sanne
Sanne Veldhuijzen-Verhagen (1986) is getrouwd met haar grote liefde Marnix. Samen zijn zij de trotse ouders van Christine (2012), Elisabeth (2014), Juliëtte* (2016), Aurora (2017, Reinder (2019) en Colette (2021). Juliëtte* overleed 17 dagen na haar geboorte aan een hersentumor. Sanne is een levensgenieter, houd van een feestje en een wijntje, fervent sporter en werkzaam als ritueelbegeleider en uitvaartgids. Daarnaast is zij medeoprichters van “Een Sam voor jou”.