Blog

De zoveelste vakantie waarin ik mij schuldig voel dat ik zo geniet, terwijl jij er niet bent.

“Juliëtte!” hoor ik iemand roepen achter mij op de piste. Mijn hart staat even stil, ik krijg het koud en warm tegelijk. Ik trek mijn skibril naar beneden en trek mijn bivakmuts nog wat hoger op. Ik probeer uit alle macht de tranen tegen te houden.

Waarom nu … waarom moet het doosje nu open? Uit alle macht probeer ik het doosje dicht te duwen. De tranen in bedwang te houden. Niet hier, niet nu. Ik moet nog veilig naar beneden komen. Ik kóm beneden; naar beneden skiën heb ik al honderden keren gedaan, dit moet geen probleem zijn. De helling lijkt steiler dan normaal, de bochten gaan moeizaam. Eigenlijk erg typerend voor mijn ‘pad van rouw’. Het ene stuk glij je zo doorheen, om vervolgens een nieuwe wending te nemen, waarna je heel stroef weer verder gaat. Een continue beweging, een pad dat altijd met mij meereist waar ik ook ben.

De dag gaat kabbelend verder en pas dagen later komt het verdriet, dat sinds die middag op de piste zo hoog zit, omhoog. Als ik alleen ben en onze spullen voor het einde van de vakantie aan het inpakken ben. Juliëtte* zou nu vijf geweest zijn, een leeftijd waarop je al best een beetje kan skiën. Zou je net zo dol zijn geweest op de sneeuw als je zusjes? Zou je ook zo goed hebben kunnen skiën? Misschien had je het wel helemaal niet leuk gevonden.

Waarom stel ik mij toch deze vragen? Bij iedere vraag in mijn hoofd voel ik een steek in mijn hart. Alsof mijn hart opnieuw in duizenden stukjes breekt. Vandaag is onze laatste vakantiedag. Van de zoveelste vakantie sinds jij er niet meer bent. De zoveelste vakantie waarin ik mij schuldig voel dat ik zo geniet, terwijl jij er niet bent. Mag ik dat nog wel? Kan verdriet en gemis naast geluk bestaan? De woorden staan zo gemakkelijk op papier en ze worden zo snel gezegd, maar het integreren van deze woorden is ongelofelijk ingewikkeld en wellicht niet haalbaar voor iemand die zijn of haar kind mist.