Blog

Na het overlijden van Saar ben ik lang thuisgebleven van mijn werk.

Aan het einde van mijn geboorteverlof werd duidelijk dat ik nog niet in staat was om weer te gaan werken. Ik heb hier enorm mee geworsteld. Waar doe je op zo’n moment goed aan? Mijn werk, met mensen met autisme, zou mijn volledige aandacht vragen.Ik vond dat mijn cliënten geen ‘last’ moesten hebben van mijn verdriet en rouw. Na overleg met mijn werkgever ben ik langere tijd ziek thuis gebleven.

Na een aantal maanden begon ik voorzichtig met opbouwen. Er was erg veel begrip voor de situatie, ook nadat ik had verteld dat ik weer in verwachting was. Ze begrepen dat dit stress met zich meebracht en ik kreeg aangepaste werkzaamheden. Na de geboorte van Gijs zou ik weer starten met mijn taken en volledig gaan werken.Vlak voordat ik met zwangerschapsverlof ging werd mijn contract helaas niet omgezet in een vast contract. Dat zorgde natuurlijk voor heel veel gemengde gevoelens.

Na de geboorte van Gijs begon ik weer met solliciteren, wat best lastig was met een klein mannetje had waar ik van wilde genieten. Daarnaast was ik nu nog actiever aan het rouwen over de dingen die ik met Saar heb gemist.

Na de zomer begon ik met mijn nieuwe baan. Een nieuw begin. Het leek me ergens wel fijn, dat ik daar gewoon Tamara zou zijn. Niemand wist nog van het verdriet dat ik altijd met mij mee zou dragen. Wilde ik dat ze dit zouden weten? Of wilde ik Saar voor mijzelf gaan houden? Vragen waar ik lang mee heb gestoeid.

Het verdriet rondom Saar was er nog steeds, alleen niet meer zo intens als eerder. De trots was alleen maar groter geworden, want Saar heeft mij moeder gemaakt. Ik ben moeder van een dochter én een zoon. Ik zou haar dus ook op mijn nieuwe werk benoemen.

Lang heb ik erover nagedacht hóe je dat dan doet. Vaak komt er een vraag als ‘Heb je kinderen?’ of ‘Oh, is Gijs jullie eerste kindje?’ Dat lijken normale vragen, maar ze voelen voor mij heel beladen. Hoe mooi ik het in mijn hoofd ook had geoefend, uiteindelijk kwam het er hakkelend en wellicht wat gehaast uit. Al snel dacht ik dat ik het anders had moeten doen, maar er is nooit een goed moment of een goede manier om zoiets te vertellen. Je choqueert mensen er altijd mee en ik was eigenlijk al lang blij dat ik er tegenwoordig zonder tranen over kan praten. Mijn collega’s mogen best weten dat ik ook mindere dagen heb, bijvoorbeeld rond de jaardag van Saar gecombineerd met kerst. Dan is het alleen maar fijn als ze mij mijn eigen gang laten gaan en mij niet te veel op de lip gaan zitten.

Het is dan wel een nieuwe baan, maar dat nieuwe begin – daar pas ik voor. Ik wil Saar niet wegstoppen en ook zij hoort in mijn ‘nieuw begin’ thuis.