Blog

We zitten voor het eerst in het nogal stoffige gemeentehuis van onze woonplaats. De entree van het saaie gebouw met de ouderwetse aankleding voelt wat ongemakkelijk. We wachten even en worden dan ontvangen door de ambtenaar, die ons vriendelijk te woord staat. Ook in het kamertje is het netjes, maar oubollig. We komen hier alleen om een handtekening te zetten … De ambtenaar vertelt dat wij al haar twintigste ouderpaar zijn dat hun kind komt bijschrijven. Dat is inderdaad veel. Gisteren had ze een mevrouw van in de tachtig die haar zoon nog liet bijschrijven. Ik vergeet meteen mijn omgeving en weet precies weer het belang van onze komst.

Sinds ongeveer drie weken bestaat nu de mogelijkheid om levenloos geboren kinderen in te schrijven in de Basisregistratie Personen (BRP). Meteen heb ik een afspraak gemaakt. Hoewel Tijn al wel in ons trouwboekje was opgenomen wordt dit toch de bevestiging van zijn bestaan. Officieel. Hij heeft geleefd. Al was het alleen in mijn buik. Dat deze mogelijkheid er nu is voelt als erkenning van zijn bestaan.

Ik vind het bijna ondenkbaar dat levenloos geboren kinderen nooit werden geregistreerd. Nooit meetelden, alsof ze nooit bestonden. Ik heb via sociale media gevolgd dat er een actie op touw is gezet, dat het wetsvoorstel er kwam en dat het er uiteindelijk door was. Fantastisch!

Ook voor de ouders die lang geleden een kindje verloren, zoals de mevrouw die hier gisteren was.

Het lijkt een administratief karweitje, maar de ambtenaar maakt er echt een momentje van. Dan schuift ze ons de papieren toe. We zetten tegelijkertijd onze handtekeningen, kijken elkaar aan en denken precies hetzelfde: ons gezin voelt nu compleet