Blog

Vroeger, toen ik zelf nog heel klein was, logeerde ik veel bij mijn opa en oma. Ik was er het liefst ieder weekend én iedere vakantie, want ik had het er altijd ontzettend fijn. Samen struinen over de markt in de stad, softijsjes eten want daar was oma ook zo dol op, samen op vakantie naar een camping in Limburg. Altijd werd er wel iets ondernomen. We hadden de grootste lol met elkaar.

Ik nam altijd een klein, blauw koffertje mee als ik bij opa en oma ging logeren. Zo’n kinderkoffertje. Daar verzamelde ik dan de spulletjes in die op dat moment voor mij het allerbelangrijkst waren. Een knuffeltje, een barbiepop maar ook mijn pyjama. Als mijn ouders vroegen wat ik ging doen, dan zei ik altijd: ‘Ik ga bij opa en oma wonen!’ Dat koffertje is heen en weer gesleept totdat het aan de zijkanten versleten raakte en de touwtjes, waarmee het koffertje tot een geheel was gemaakt, deels loslieten. Ik heb het koffertje nog steeds.

Toen mijn lieve oma overleed, schreef ik een mooie afscheidsbrief die ik graag wilde voordragen. Zo veel mooie herinneringen. We waren vier handen op één buik. Ik móest dit doen. Op het allerlaatste moment, voor vertrek naar de crematieplechtigheid, zag ik in het washok het blauwe koffertje staan. Ik nam het in een opwelling mee en stopte de brief erin. Toen mijn naam tijdens de plechtigheid werd genoemd en ik mocht gaan spreken, ‘sleepte’ ik het koffertje mee zoals ik dat altijd gedaan had. Voor de rest van de mensen daar was het een gewoon, blauw koffertje. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat het mijn ouders emotioneerde, want zij wisten wel wat dat blauwe koffertje had betekend…

Wat waren wij blij toen we in verwachting waren. We konden ons geluk niet op! Een kleintje was bij ons zó welkom! Ik kon ook niet wachten tot we wisten wat jij zou zijn. Op een zondag gingen we even buiten de deur lunchen. Ik was toen zo’n 12 weken zwanger. In het restaurant waar we waren, verkochten ze souvenirs. Zo ook van die kleine kinderkoffertjes in allerlei kleuren. Het bracht mij in gedachten terug naar de fijne tijd bij mijn opa en oma en daarmee de fijne herinneringen van mijn blauwe koffertje…

Ik vertelde mijn lief over het blauwe koffertje en terwijl ik dit deelde, kwam ik op een idee. Ik kocht er daar een. Een lichtgroene. Ik bedacht, dat als we mijn ouders zouden vertellen wat de kleine in mijn buik zou zijn, dat we dan iets in het koffertje zouden stoppen. In de hoop dat ons kleintje in de toekomst ook zulke ontzettend fijne herinneringen aan zijn of haar opa en oma zou hebben en het koffertje ook zou gaan
meeslepen tot het versleten was. Zoals ik dat ook altijd gedaan had.

Eindelijk wisten we wat jij was. We kochten een pyjamaatje. Roze. We deden dit in het lichtgroene koffertje en gaven het aan opa en oma. Oma zag het koffertje en schoot meteen vol. Zo blij met de komst van nóg een kleindochter én ze vond het zo mooi om ook zo’n koffertje met daarmee de emotionele lading te ontvangen. Ze wist meteen dat het sloeg op mijn versleten koffertje dat ik altijd met mij meedroeg…

Jouw opa en oma hebben het lichtgroene koffertje met jouw roze pyjamaatje nog steeds, liefste Sue. Mijn hart breekt telkens in duizend stukjes wanneer ik het zie staan. Wat doet het intens veel pijn en verdriet dat jij het koffertje nooit, net als ik, met je zal mee zal slepen naar jouw opa en oma. Dat jouw lieve, roze pyjamaatje onbeslapen in het groene koffertje opgeborgen zal blijven, samen met alle spulletjes die opa en oma in de afgelopen tijd van jou hebben verzameld. En dat je ons nooit zal zeggen, als we vragen wat jij gaat doen: ‘Ik ga bij opa en oma wonen!’