“Juf, wanneer ben je er weer altijd?” vraagt een leerling, terwijl ze zich aan me vastklampt. Sinds ik weer aan het werk ben krijg ik deze vraag regelmatig. Het is heerlijk om weer met de kinderen uit mijn klas te werken.
Vaak krijg ik de vraag hoe het voelt om weer te werken. Maar ook of het goed gaat met me. Ja, het gaat goed. Het werken gaat prima, ik geniet van de kinderen om me heen. Maar het kost op sommige momenten ook nog wel veel energie. De perfectionist in me komt naar boven. Eigenlijk wil ik alles weer doen. Het voelt soms gek om weer op te bouwen en niet alles te kunnen. Terwijl ik eigenlijk goed weet dat dat niet kan en niet hoeft. Soms remt de omgeving me af. Maar er zijn ook momenten dat mijn lichaam de rem erop zet.
Deze momenten zijn eigenlijk altijd thuis. Als er rust is. Want als er rust is is er ook ruimte. Ruimte voor mijn gevoel en gedachten. Ruimte om deze de vrije loop te laten gaan en om ze toe te laten. Mijn emmer druppelt langzaam aan vol en stroomt dan in een keer over. Ik voel het vaak al aankomen, maar soms overvalt het me ook. Als de emmer eenmaal overstroomt lijkt er geen rem meer op te zitten. Alles komt er dan uit en dan kan ik het ook niet meer stoppen. Ik merk dat ik op deze momenten de pijn en het gemis van ons lieve meisje nog meer voel dan anders. In mijn hoofd komen er dan zoveel vragen. Vragen zoals: waar maak ik me eigenlijk druk om? Waarom is ons dit overkomen? Waarom mag ze niet gewoon bij ons zijn? En zo kan ik eindeloos doorgaan.
Aan de andere kant voelt het soms zo gek om te zeggen dat het goed met me gaat. Want ja, het gaat ook echt heel veel momenten goed. En dat is fijn en ik denk dat het zo ook hoort. Maar soms voelt het zo oneerlijk tegenover Fem. Ik heb echt weer moeten ervaren dat ik me fijn en goed mag voelen. Ik stel me gerust met de gedachte dat ze over ons waakt en bij ons is.
Het leven na verlies gaat door. Dat weet ik en dat is ook goed. Dingen oppakken als het weer kan en wanneer ik er weer ruimte voor voel. Maar ik besef hierdoor meer en meer dat ons leven niet is zoals het was voor de komst van Fem. En door het ‘gewone’ leven weer op te pakken komt steeds vaker het besef van hoe het nu had moeten zijn. Hierdoor zal het altijd met ups-and-downs blijven gaan.
Over Mandy
Mandy Swinkels - Manders (1995): is getrouwd met Johan en samen zijn zij trotse ouders van Fem* (2021) en Raf (2023). Fem* is stilgeboren na een zwangerschap van 23 weken, aan wat later bleek aan een zeer zeldzame aangeboren afwijking. Werkt als leerkracht basisonderwijs in groep 1-2.