Blog

Het is halverwege november. Op een ochtend sta ik op met een licht nerveus gevoel. Ik vraag mij af waar het vandaan komt. Die dag staat mij niets spannends te gebeuren. Alleen dat Sinterklaas op school aan zal komen. Ik kan mij niet voorstellen – ik sta al ruim tien jaar voor de klas – dat dat zo spannend voor mij zou moeten zijn. Het nerveuze gevoel blijft die hele week hangen. Zou ik er alweer middenin zitten? De jaardag van ons stilgeboren meisje zit er weer aan te komen. Eind december.

En ja, mijn therapeut bevestigt het. Ik heb destijds de mooie, maar o zo verdrietige herinneringen opgeslagen, samen met de lichtjes in de bomen en op straat, de donkere dagen die ‘s ochtends beginnen en aan het einde van de middag alweer inzetten. Sinterklaas, de kerstboom, de cadeautjes… Het weerzien van al dat wat ooit bijzonder mooi en fijn was, zorgt dat de donkere herinneringen vrij spel krijgen. Ik herbeleef langzaam alles weer…

De dag dat we naar het ziekenhuis gingen omdat jij geboren zou worden. De CTG om te kijken of alles goed met je ging. Het moment waarop allerliefste zuster Maaike zei dat ze de hartslag wel erg langzaam vond. Mijn hartslag. De minuut, die het allerlangst duurde. Het moment erna, waarop de gynaecoloog uiteindelijk uitsprak: ‘Ik heb slecht nieuws…’Onze levens die toen

volledig stil kwamen te staan.

Ik word misselijk en onrustig als ik eraan terugdenk. Tegelijkertijd wil ik niets anders dan jou, ons meisje, het allerdichtst bij ons voelen. Hoe dubbel het ook allemaal is en voelt. Het is beangstigend en verdrietig om deze tijd weer aan te moeten gaan, maar niets liever dan jou weer heel dicht bij ons voelen. Dit hoort bij ons. Jij hoort bij ons. Voor altijd.