We rijden over een hobbelige weg. Ik kijk naar buiten en zie hoe de regendruppels van het raam glijden. Mijn handen zitten geklemd om een knuffel. Een fijne zachte knuffel, met een lief gezichtje en een diepblauwe kleur. Zou jij deze kleur mooi vinden? Of had je liever een groene of paarse knuffel uitgekozen?
Ik vraag het mij af, net zoals ik mij afvraag hoe Simon nu geweest zou zijn. Hoe zou zijn stem klinken? Zou hij ondeugend zijn? Of misschien wat meer verlegen? Zou hij net zo lang worden als papa of de misschien de krullen hebben van mama? Allemaal vragen waarop wij het antwoord nooit zullen weten. Voor ons blijft hij altijd onze kleine Simon die te vroeg werd geboren en daardoor geen enkele kans had.
Ik denk: kon ik maar even, gewoon heel even, terug. Terug naar het moment met jouw lijfje stevig tegen mij aan. Gewoon nog heel even je geurtje opsnuiven en je een kusje geven. Ik denk aan hoe het was. De korte tijd samen. De korte tijd waarin wij jou mochten ontmoeten, maar tegelijkertijd weer afscheid moesten nemen.
Ik sluit mijn ogen en ben even terug in dat moment
Je ligt in je warme doek dicht tegen mij aan. Ik hou je vast en bewonder je. Ik kan niet stoppen met kijken naar jou. Je bent mijn kleine mannetje en je bent zo mooi. Ik blijf maar kijken naar je kleine neusje, lieve oortjes, mooie handjes, schattige voetjes met teentjes en lange beentjes. Mijn warme tranen rollen over mijn wangen naar beneden. Ik zie hoe er natte vlekjes op jouw doek verschijnen. Het is nauwelijks te beseffen dat we na je broer en zus ook jou kwijtraken. Ik knuffel en kus je. Ik snuif jouw geur op en we maken een ontelbaar aantal foto’s. We maken herinneringen en ik ben mij ervan bewust hoe belangrijk en waardevol deze herinneringen zullen zijn.
De regendruppels en grassprieten veranderen in glimmende parels
De auto is inmiddels gestopt en ik open mijn ogen. We stappen uit en tegelijkertijd zie ik dat er wat zonnestralen tevoorschijn komen. De regendruppels op de grassprieten lijken te veranderen in glimmende parels. Vandaag is het Simon zijn dag. We zijn op de begraafplaats om de zachte diepblauwe knuffel te brengen. Samen met wat mooie bloemen voor hem en wat mooie bloemen voor Boris en Saar.
De tranen rollen over mijn wangen, maar ik voel mij rustig, want de liefde brengt kalmte. De liefde voor Simon zorgt ervoor dat ik het aankan. Het doet vreselijk veel pijn om hem te moeten missen, maar omdat ik ook zoveel van hem mag houden brengt het een bepaalde rust. Ook al is hij niet meer hier, hij hoort er altijd bij. De liefde is oneindig.
Ik ben ongelofelijk trots dat ik zijn mama ben. Dankbaar dat ik zijn mama mag zijn voor de rest van mijn leven.
Vandaag is het jouw dag, lieve Simon. We maken er een liefdevolle dag van.
Over Rianne
Rianne Hofman - van Velthoven (1989) woont samen met de liefde van haar leven in Berkel en Rodenrijs. Samen hebben zij vier kinderen Boris* (2015), Saar* (2016), Simon* (2018) en Noor (2022). Rianne schrijft over haar verlies, dit heeft haar de afgelopen jaren geholpen om haar verdriet, maar vooral ook de intense liefde voor haar kinderen kwijt te kunnen. Daarnaast houdt ze van een wandeling langs het strand of in het bos, skeeleren, lezen en tekenen.