Blog

Lieve Ella, al een jaar lang ben ik een super trotse moeder. Ik hou van je en ik mis je

Precies een jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Moeder van een stil meisje. Ze huilde niet toen ze op m’n buik werd gelegd.

Dat ze niet meer leefde kregen we een aantal dagen daarvoor te horen. Plotseling, zomaar, uit het niets. Geen waarschuwing, geen teken. Ik lag op de bank bij de verloskundige toen ze me vertelde dat het niet goed was. “Wat bedoel je, niet goed? Wat betekent dat?” vroeg ik nog. Ik had verwacht dat er overal alarmbellen af zouden gaan en er honderden mensen binnen zouden stormen om jou te redden. Maar er viel niets meer te doen, het was al gebeurd. Jouw hartje was gestopt met kloppen.

Ik kon het niet geloven, raakte totaal in paniek. ‘Als er iets mis is met mijn kind voel ik dat als moeder wel aan’, dacht ik altijd. Maar er bleek geen enkele aanwijzing. En ook geen enkele oorzaak. Elke dag zoek ik naar antwoorden die ik nooit zal vinden.

Mijn eerste kind, mijn eerste dochter. Die ik nooit meer vast zal houden, nooit naar school zal brengen en waarvan ik nooit het woordje ‘mama’ zal horen.

Ik mocht haar bijna 30 weken dragen. En toen ze eenmaal werd geboren, was ik gelijk verliefd. Wat was ik trots. Eindelijk kon ik haar ontmoeten, ik was zo benieuwd naar haar. Ze zeggen altijd dat je je eigen kind het knapste vindt. Nou, deze wás ook echt het knapste. Ik was er helemaal van ondersteboven. Dat wij zoiets moois hadden gemaakt. Ze was helemaal af, met blonde haartjes en wimpertjes en de liefste vingertjes en teentjes die ik ooit had gezien.

Dat er nooit een oorzaak is gevonden voor haar overlijden vind ik misschien nog wel het allermoeilijkste. Dat ik niet weet of de geschiedenis zich zal herhalen. Dat ik niet weet of ik het had kunnen voorkomen. Dat ik haar niet kan vertellen dat het beter is zo, want dat is het niet. Ze had gewoon bij ons moeten zijn.

Ik heb me zo lang schuldig gevoeld. Nog wel eens, eigenlijk. Schuldig dat ik niks heb gemerkt, dat ik haar niet heb kunnen beschermen. Mijn buik zou een veilige plek moeten zijn. Waarom had mijn lichaam ons zo in de steek gelaten? Waarom kon ik haar niet redden? En ondanks dat het me heeft gebroken, zou ik het niet ongedaan maken als het kon. Als dat zou betekenen dat ik Ella nooit had gekend. Doe me dan maar het verdriet en de pijn, maar daarmee ook de liefde. Want het heeft me niet alleen maar dingen gekost, het heeft me ook heel veel gebracht. De liefde die ik voor haar voel overvalt me soms. Een extra luikje in m’n hart dat open is gesprongen toen ze in m’n armen lag. Ik had geen idee dat dat luikje er was. Ze heeft me geleerd om zachter voor mezelf en anderen te zijn. Om

vertrouwen te hebben. Om hard te huilen en om hard te lachen. En dat het allemaal oké is.

Lieve Ella, al een jaar lang ben ik een super trotse moeder. Ik hou van je en ik mis je, elke dag opnieuw. En ik hoop stiekem dat jij ons ook een klein beetje mist. Vandaag bakken we taart, hangen we slingers op, pakken we cadeautjes voor je uit, zingen we voor je en praten we oneindig veel over je. We vergeten jou echt nooit.
Voor altijd ons lieve kleine meisje.

Dikke kus van mama