Blog

Ik was achttien weken zwanger van onze dochter Sue toen mijn lief en ik op pad gingen naar een grote babywinkel. Er was van alles te koop, maar wat had je echt nodig? Al gauw verloor ik mij tussen de vele babykleertjes en – spulletjes.

Ik droomde hoe onze kleine meid eruit zou zien in dit broekje. En dat shirtje zou haar vast geweldig staan! Welke maat zou ze hebben bij haar geboorte? De verloskundige had ons al vaker verteld dat Sue best groot was. Wij grapten regelmatig over ons meisje als kleine maar flinke Boeddha. Al gauw werd ik uit mijn dagdroom gewekt door mijn lief. Hij had het wel gezien met die kleine kleertjes en wilde kijken naar waar we voor kwamen. Ja, echt een man. Dus liepen we verder om te kijken naar een kinderwagen en een autostoeltje. Dat zouden we straks echt nodig hebben. Al gauw viel mijn oog op een groene kinderwagen. Een limited edition met allerlei extra’s. Hij viel op tussen al die andere kinderwagens, net als het bijpassende groen autostoeltje. Die moesten het worden! In gedachten zag ik onze dochter er al in liggen.

Ik kon niet wachten om met de wagen door de stad te wandelen en te pronken met ons meisje. Stiekem hoopte ik dat voorbijgangers een korte blik in de kinderwagen zouden werpen en iets liefs over haar zouden zeggen. Ik liep een paar rondjes door de winkel met een grote glimlach op mijn gezicht. Ook maakten we foto’s van de kinderwagen en het autostoeltje. De bestelling zouden we over een tijdje doen. Daarvoor was het nu nog wat vroeg.

In de tussentijd droomde ik weg bij het idee dat over vierenhalve maand ons kleine meisje in die prachtige, groene kinderwagen zou liggen.

Toen de kinderwagen besteld en geleverd was, heeft mijn lief ‘m dezelfde dag nog in elkaar gezet zodat ik er een rondje mee door het huis kon ‘oefenen’. Het bleef niet bij één rondje. Trots liep ik met een ‘big smile’ door de huiskamer. We zetten de kinderwagen met een hoes erom in de kinderkamer tot het moment dat Sue zou komen.

Sue kwam, maar de kinderwagen bleef leeg. Die mooie, groene kinderwagen die we met zoveel zorg en aandacht hadden uitgekozen,  Sue zou er nooit in liggen.

Een half jaar later ben ik met de auto op weg naar therapie. Ik wacht voor het rode stoplicht. Plots steekt en moeder met een groene kinderwagen het zebrapad over. Ik schrik. Het is precies dezelfde kinderwagen! Ik zie hoe de moeder al lopend lacht naar het kleine hummeltje dat in de wagen ligt. Mijn hart breekt. Heel even denk ik dat ík het had moeten zijn die daar met de groene kinderwagen zou moeten lopen. Heel even maar….

Al snel gaan mijn gedachten uit naar de toekomst. De hoop voor de toekomst die beetje bij beetje groter wordt dan de angst voor het verleden.

Ja, ooit loop ík daar met een lief klein hummeltje in die prachtig mooie, groene kinderwagen!