Blog

Ik heb een dag vrij genomen. Midden in april. De laatste jaren is het helaas zo dat de maand voorafgaand aan Juliëtte* haar verjaardag wellicht zwaarder is dan Juliëtte* haar eigen maand. Mijn hoofd is druk en overvol. De tranen drukken continue achter mijn ogen. Het is een dagelijks gevecht. Een gevecht dat ik vaak verlies. Nog altijd word ik zo overvallen door mijn verdriet. Mijn hart is zo gebroken. Met elke vezel in mijn lichaam verlang ik naar mijn mooie sterrenmeisje. Waarom moest je gaan?

Dit jaar plan ik voor het eerst twee (ver)jaardagen in mei. Die van Juliëtte* en die van haar mooie lieve schattige en altijd vrolijke regenboogzusje. Hoewel Colette verlichting brengt merk ik ook dat ik het ingewikkeld vind. Aan de ene kant zo blij met de kinderen die hier bij mij zijn aan de andere kant zo gebroken door gemis. Al weken zoek ik naar een soort van cadeau voor Juliëtte* maar het is helaas maar beperkt wat je je overleden kind cadeau kan doen. Ik realiseer mij wederom dat er niets uit te pakken is en dat het per jaar lastiger wordt.

In het kader van mijn opleiding tot ritueelbegeleider besluit ik dit jaar iets nieuws te verzinnen. Tot vorig jaar lieten we eigenlijk altijd ballonnen op, maar ik voel mij schuldig tegenover de natuur. Dit jaar gaan we hemelpost sturen. Een ritueel dat iedereen bij mij thuis kan uitvoeren op welk moment dan ook. Ik heb weer een doel rondom haar (ver)jaardag en ik ga op zoek naar de mooiste vuurschaal die ik kan vinden. Ieder kind dat langskomt zal een mooie tekening maken en ik schrijf een brief. Speciaal voor mijn sterrenmeisje. Op jouw verjaardag lees ik het voor aan de leden van ons gezin en daarna zal ik hem verbranden zodat de woorden in as opgaan en als kleine deeltjes naar jou toe zullen dwarrelen.

We zullen voor je zingen en taart eten en je in alle liefde vasthouden. Want jij, lieve mooie Juliëtte*, jij hoort er altijd bij. Van harte gefeliciteerd mijn meisje van de sterren…. We missen je.